کیفیت زندگی در گروهی از بیماران مبتلا به بیماری های مزمن چشم

بررسی کیفیت زندگی مرتبط با بینایی در گروهی از بیماران مبتلا به بیماری های مزمن چشم و عوامل موثر بر آن.

این مطالعه مقطعی تحلیلی در فاصله سال های 88-87 در بیمارستان چشم پزشکی نور با روش نمونه گیری متوالی انجام شد. ابزار پژوهش پرسشنامه 39 ایتمیnational eye institute-visual functioning questionnaire بود که در ایران روان سنجی شده است. پرسشنامه دارای 11 دامنه مرتبط با بینایی و 1 دامنه مرتبط با سلامت عمومی است. امتیاز قابل کسب در دامنه های پرسشنامه0 تا 100 است که امتیاز بالاتر نشانگر کیفیت زندگی بهتر است. جهت آنالیز از آزمون آماری تی مستقل، ضریب همبستگی پیرسون و مدل رگرسیون خطی ساده و چندگانه استفاده شد.

میانگین (و فاصله اطمینان 95%) نمره کلی کیفیت زندگی در بیماران 5/54 (8/71-3/57) و در افراد سالم 0/96 (9/103-2/88) بود (P<0.001). در میان بیماران، افراد با کم بینایی با دید 70/20 و کمتر دارای پایین ترین نمره کیفیت زندگی با عدد9/41 (1/53-7/30) و بیماران مبتلا به کاتاراکت دارای بالاترین نمره 6/64 (8/71-3/57) بودند. نمره کیفیت زندگی ارتباط معناداری با سن (P=0.006) و تحصیلات (P=0.001) نشان داد.

پایین ترین نمره کیفیت زندگی متعلق به بیماران با دید 70/20 و کمتر بود که کمتر از نیمی از نمره کیفیت زندگی را داشتند. بعد از این گروه به ترتیب بیماران مبتلا به رتینوپاتی دیابتی، دژنراسیون چشمی ناشی از پیری، گلوکوم و کاتاراکت وضعیت بهتری داشتند. در این مطالعه نمره کیفیت زندگی بیماران نسبت به سایر کشورها در سطح پایین تری قرار داشت که نیاز به مطالعات بیشتر جهت بررسی علل تفاوت ها را آشکار می سازد.