التفات به نهج البلاغه در آثار برخی از رهبران نهضت های بیداری جهان اسلام معاصر

پس از نزول قرآن کریم در کسوت زبانی مشابه با زبان اعراب، ده ها هزار حدیث رسول اکرم و اهل بیت با همین زبان گفته و نوشته شدند (ر.ک به: حسینی، 1417ق، ص142/ حکیمی، 1381، ص37)؛ متونی چون نهج البلاغه و صحیفه سجادیه و نیز زیباترین مضامین و عمیق ترین نیایش های بشر با خداوند متعال، لباس همین زبان را پوشیدند؛ و این هم بزرگ ترین خدمت به زبان عربی بود.
در دو سده اخیر، نهضتی در سرزمین های پهناور اسلامی شکل گرفت که از آن به «نهضت بیداری اسلامی» یاد می کنیم. صلای دعوت نهضت از سوی عالمان و ناصحان امت اسلامی در کشورهای مختلف، درافکنده شد. این دعوت ابعاد فکری و فرهنگی مهمی داشت که خود، راز پیشرفت و ماندگاری آن شد. یک اندیشه اساسی و محرک قوی برای نهضت فراگیر اسلام، اندیشه بازگشت به قرآن و اندیشه دیگر که کمتر بدان پرداخته شد اندیشه بازگشت به نهج البلاغه و اندیشه های امیرالمومنین بود. نهضت بیداری، با بین الملل اسلامی گره خورد و در قید و قالب های قومی و قبیله ای محصور نگشت؛ همان گونه که نهج البلاغه خود یک سند مهم بین المللی است و روی آوری به آن، به شیعیان محدود نمانده است. با این همه، در روی آوری به نهج البلاغه کوتاهی های فراوانی وجود دارد؛ لذا این منبع مهم، همچنان و با جدیتی افزون، باید مد نظر و توجه باشد.