مقایسه اثر هورمون محرک فولیکول نوترکیب انسانی، گنادوتروپین کوریونیک انسانی و گنادوتروپین منوپوزال انسانی روی پارامترهای منی بعد از واریکوسلکتومی

شایعترین یافته فیزیکی در مردان نابارور، واریکوسل است که یکی از مکانیسم هایی که از طریق آن واریکوسل پارامترهای مایع منی را تحت تاثیر قرار می دهد، استرس اکسیداتیو است.
هدف از انجام این مطالعه، مقایسه تاثیر هورمون محرک فولیکول نوترکیب انسانی (rhFSH)، گنادوتروپین کوریونیک انسانی (HCG) و گنادوتروپین منوپوزال انسانی (HMG) بر روی پارامترهای منی و باروری بعد از واریکوسلکتومی برابر اولین بار می باشد.
یکصد و سیزده مرد نابارور دارای واریکوسل به چهار گروه تقسیم شدند. گروه الف، 5000 واحد HCG بصورت هفتگی، گروه ب: 75 واحد HMG سه بار در هفته و گروه ج: 75 واحد rhFSH سه بار در هفته دریافت کردند و گروه د: هیچ درمان دارویی بعد از واریکوسلکتومی دریافت نکردند.
پس از سه ماه در گروه الف، مورفولوژی اسپرم بهبود یافت (0/007=p) که منجربه 32% حاملگی شد. در گروه ب، تحرک (0/023=p) و مورفولوژی اسپرم (p=0.014) بهبود داشت که منجر به میزان حاملگی 57% شد. در گروه ج، همه پارامترهای مایع منی ارزیابی شده افزایش داشت (0/05>p) که میزان حاملگی 62/5% بود. فقط rhFSH غلظت اسپرم را تا ml 106×20< افزایش داد (0/027=p). در گروه د، مورفولوژی اسپرم افزایش داشت (0/038=p) ولی سایر پارامترها بدون تغییر ماند و هیچ حاملگی رخ نداد.
می توان نتیجه گرفت که این داروها می توانند زمان القاء اسپرماتوژنز و باروری را در مقایسه با واریکوسلکتومی به تنهایی کاهش دهند. برای این هدف، rhFSH موثرتر از سایر داروها است.