زنان،مزاحمت وواکنش:بررسی تجربه دختران دانشجودرباره مزاحمت های خیابانی و واکنش به آن

مزاحمت خیابانی یکی از اشکال ممنوع تبعیض جنسی علیه زنان است که عرصه عمومی را به محیطی ناامن و نامطلوب برای فعالیت اجتماعی آنان تبدیل می کند. سکوت زنان در برابر این مزاحمت ها یکی از دلایل شیوع آن در جامعه قلمداد می شود، از این رو مطالعه تجربه زنان از مزاحمت های خیابانی و واکنش آنان در برابر این مزاحمت ها ضروری به نظر می رسد.
پژوهش حاضر که در بین دختران دانشجوی دانشگاه شیراز اجرا شد، به روش ترکیبی با استفاده از طرح اکتشافی (کیفی کمی) برای این منظور انجام شده است. در بخش کیفی پژوهش موضوع تحقیق از طریق مصاحبه های عمیق با 16 مشارکت کننده مورد اکتشاف قرار گرفت تا به این وسیله پژوهشگران به معانی ذهنی، تجربیات و دیدگاه های افراد مورد مطالعه نزدیک گردند. سپس یافته های بخش کیفی، محققین را در انتخاب چشم انداز نظری و طراحی ابزار پرسش نامه بخش کمی (369 نمونه) یاری نمود.
بر اساس نتایج مصاحبه های کیفی، یک طبقه بندی از انواع مزاحمت های خیابانی در عرصه عمومی در قالب 4 مولفه مزاحمت های بصری، کلامی، تعقیبی و لمسی به دست آمد. بر اساس اظهارات پاسخ گویان بخش کمی، مزاحمت های بصری بیشترین شیوع را دارند و پس از آن به ترتیب مزاحمت های کلامی، لمسی و تعقیبی قرار دارند. هم چنین درباره واکنش پاسخ گویان نسبت به مزاحمت ها، یافته های بخش کمی حاکی از این است که بیشتر پاسخ گویان (حدود 70 درصد) به مزاحمت ها پاسخ منفعلانه می دهند. بدین معنا که بیشتر آن ها ترجیح می دهند که در برابر مزاحمت ها سکوت اختیار کنند که این یافته نیز با نتایج مصاحبه های کیفی منطبق بود.