مقایسه تاثیر بارگذاری فوری اوردنچر فک پایین متکی بر یک ایمپلنت میانی با دو ایمپلنت طرفی بر میزان موفقیت درمان

با توجه به اهمیت موفقیت و هزینه و زمان طولانی استفاده بیشتر از تعداد ایمپلنت، این تحقیق با هدف مقایسه میزان شاخص های پریودنتال، تحلیل استخوان و بقای ایمپلنت، در بارگذاری فوری اوردنچر فک پایین متکی بر یک ایمپلنت میانی با دو ایمپلنت طرفی در سال 1390 انجام شد.
تحقیق با طراحی کارآزمایی بالینی تصادفی روی 20 بیمار بی دندان دارای دنچر کامل که از گیر دست دندان فک پایین خود ناراضی بودند، انجام شد. بیماران به طور تصادفی به 2 گروه تقسیم شدند. در تمام بیماران 3 عدد ایمپلنت (10×8/3 میلی متر) یکی در ناحیه سمفیز مندیبل و دو عدد دیگر نیز در ناحیه طرفی به فاصله 12-10 میلی متر از میدلاین قرار داده شد.
در گروه مورد، تنها ایمپلنت میانی تحت بارگذاری فوری قرار گرفت و ایمپلنت های طرفی بدون بارگذاری رها شدند. اما در گروه شاهد ایمپلنت های طرفی تحت بارگذاری فوری قرار گرفتند و ایمپلنت های میانی بدون بارگذاری رها شدند. پس از گذشت 6 ماه اثر درمان روی عواملی چون گیردنچر، ثبات ایمپلنت، تحلیل استخوانی کرستال، عمق پروبینگ (PPD)، خونریزی حین پروبینگ (BOP) و بقای ایمپلنت ها در داخل هر گروه با آزمون آماری Pair t.test و بین دو گروه با آزمون T.test، Mann whitney و fisher مورد قضاوت آماری قرارگرفتند.
تحقیق روی 20 بیمار و 30 نمونه انجام گرفت پس از 6 ماه پیگیری میزان گیردنچر، ثبات ایمپلنت، تحلیل استخوان کرستال، PPD، BOP و بقای ایمپلنت ها در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت. (2/0>P). به نظر می رسد بارگذاری فوری اوردنچر مندیبل متکی بر یک ایمپلنت میانی می تواند به عنوان یک جایگزین برای اوردنچر متکی بر دو ایمپلنت طرفی در بیماران با وضعیت اجتماعی اقتصادی پایین بکار رود.