حساسیت و ویژگی گالیله و ارب اسکن در تشخیص قوز قرنیه تحت بالینی

تعیین حساسیت و ویژگی دو دستگاه گالیله و ارب اسکن در تشخیص قوز قرنیه تحت بالینی بر مبنای توپوگرافی.
روش پژوهش: بیماران براساس توپوگرافی به سه گروه قوز قرنیه، قوز قرنیه تحت بالینی و طبیعی تقسیم شده و با دستگاه های ارب اسکن و گالیله مورد ارزیابی قرار گرفتند. برجستگی خلفی قرنیه در سه میلی متری در گروه قوز قرنیه و قوز قرنیه تحت بالینی در تحلیل های جدا با قرنیه طبیعی مقایسه شدند. از منحنی های ROC برای ارزیابی دقت پیش گویی کننده و هم چنین تعیین نقاط برش (Cut off) استفاده شد تا حساسیت و ویژگی تشخیص قوز قرنیه و قوز قرنیه تحت بالینی از قرنیه طبیعی محاسبه گردد. تحلیل مشابه نیز در پنج میلی متری مرکزی ارب اسکن صورت گرفت.
با دستگاه گالیله متوسط برجستگی در سه میلی متری سطح خلفی قوز قرنیه 34.5±50.6 و قوز قرنیه تحت بالینی 4.3±12.8 و در مقایسه با قرنیه طبیعی 4.5±9.9 بالاتر بود. تحلیل منحنی ROC نشان داد که دقت پیشگویی کننده برجستگی خلفی برای قوز قرنیه و قوز قرنیه تحت بالینی بالا می باشد (سطح زیر نمودار به ترتیب 98 درصد و 71 درصد). حد مطلوب برای نقطه تغییر برش (Optimal cut off point) برای قوز قرنیه 18.5 میکرون و برای قوز قرنیه تحت بالینی 11.5 میکرون بود. این مقادیر با حساسیت و ویژگی 92 درصد و 95 درصد برای قوز قرنیه و 64.3 درصد و 75.7 درصد برای قوز قرنیه تحت بالینی بود. در ارب اسکن متوسط برجستگی در پنج میلی متری 43.7±106.8 در گروه قوز قرنیه و 22.8±36.6 در گروه قوز قرنیه تحت بالینی و 9.2±25 در قرنیه طبیعی بود. حد مطلوب برای نقطه برش (Optimal cut off point) برای قوز قرنیه 50 میکرون و برای قوز قرنیه تحت بالینی 33.5 میکرون بود، این مقادیر با حساسیت و ویژگی 89.1 درصد و 98.6 درصد برای قوز قرنیه و 50 درصد و 85 درصد برای قوز قرنیه تحت بالینی بود.
برجستگی خلفی قرنیه به طور موثری قوز قرنیه را از قرنیه طبیعی افتراق می دهد اما تاثیر آن برای تفکیک قوز قرنیه تحت بالینی کم تر است، بنابراین در این گروه از بیماران نباید فقط به برجستگی خلفی توجه نمود و باید به عنوان یک آزمون تکمیلی در موارد مشکوک مورد استفاده قرار گیرد.