مجله چشم پزشکی بینا
سال هجدهم شماره 1 (پاییز 1391)

مقایسه فراوانی و شدت ایسکمی سگمان قدامی (ASI) پس از جراحی قطع دو، سه و چهار عضله راست خارج چشمی خرگوش و مشاهده سیر بالینی بیماری بدون دخالت درمانی و هیستوپاتولوژی بیماری در چشم هایی که عارضه دار می شدند.
روش پژوهش: این مطالعه به صورت تجربی و آینده نگر بر روی مدل حیوانی خرگوش انجام شد. یکی از چشم های همه خرگوش ها به صورت تصادفی مورد جراحی سه عضله ای و چشم دیگر مورد عمل دو یا چهار عضله ای قرار می گرفتند. انتخاب دستجات عضلانی هم به صورت اتفاقی بود. جراحی شامل قطع تاندون عضلات و بریدن حدود 10 میلی متر از طول آن ها و رها کردن عضله بود. خرگوش ها به صورت روزانه از نظر وقوع ASI و شدت علایم و طول مدت درگیری تا زمان بهبودی معاینه می شدند. در پایان، چشم درگیر همراه چشم سالم همان خرگوش تخلیه و مورد بررسی بافت شناسی قرار می گرفت. نتایج حاصل شده از گروه های مختلف مقایسه و مورد تحلیل آماری قرار گرفت.
هشتاد و چهار خرگوش مورد عمل و معاینه قرار گرفتند که در 42 مورد، در یک چشم دو عضله و در چشم دیگر سه عضله و در 42 مورد یکی از چشم ها چهار و چشم مقابل سه عضله جراحی شدند. میزان بروز ASI در گروه دو عضله ای 4 چشم (9.5 درصد)، در گروه سه عضله ای 26 چشم (31 درصد) و در گروه چهار عضله ای 21 چشم (50 درصد) بود (P=0.001). میزان بروز ASI در گروه سه عضله ای و چهار عضله ای به ترتیب 4.25 و 9.5 برابر گروه دو عضله ای بود. در گروه سه عضله ای شاخص بروز بیماری در زیر گروه عضلات «تحتانی و داخلی و خارجی» از سایرین کم تر و از نظر آماری با اهمیت نبود. بیش ترین طول مدت التهاب مربوط به گروه چهار عضله ای (7.4± 17.4 روز) و کم ترین آن مربوط به گروه دو عضله ای (7.7±11.5 روز) بود، ولی اختلاف آن ها معنی دار نبود (P=0.2).
اگر چه با جراحی روی تعداد بیش تری عضله شانس ASI افزایش یافت، همه چشم های دچار ASI بدون درمان علایم التهابی در زمانی کم و بیش مشابه بهبود یافتند و حتی قطع هر چهار عضله راست منجر به از بین رفتن ظاهری چشم در هیچ یک از موارد نشد.

گزارش نتایج جراحی هم زمان پیوند نافذ قرنیه و عمل جراحی آب مروارید به روش خارج کپسولی یا فیکوامولسیفیکاسیون همراه با جاگذاری لنز داخل چشمی و مقایسه عوارض این دو روش.
روش پژوهش: در این مطالعه که به صورت مقایسه ای و گذشته نگر انجام گرفت، بیمارانی که توسط یک جراح مورد عمل جراحی تریپل قرار گرفته بودند، وارد مطالعه شدند. روش به کار گرفته شده جهت جراحی آب مروارید در این بیماران، یکی از روش های خارج کپسولی یا فیکوامولسیفیکاسیون بود. در گروه خارج کپسولی، لنز داخل چشمی در اتاقک خلفی و در شیار مژگانی قرار داده می شد در حالی که در گروه فیکوامولسیفیکاسیون این لنزها در کیسه کپسولی قرار می گرفتند. معیارهای مورد ارزیابی شامل سنجش دید اصلاح نشده، بهترین دید اصلاح شده، عیب انکساری، کراتومتری، شفافیت قرنیه پیوند شده و عوارض حین و یا پس از عمل بود. این نتایج بین دو زیر گروه خارج کپسولی و فیکوامولسیفیکاسیون مورد مقایسه قرار گرفتند.
در این مطالعه، 76 چشم مورد بررسی قرار گرفت. میانگین سن بیماران 14.2±61.4 سال بود و بیماران به طور متوسط 37.2±61.4 ماه پی گیری شدند. بهترین دید اصلاح شده از 0.68±1.40 لوگمار به 0.33±0.44 لوگمار افزایش یافت (P<0.001). میانگین معادل کروی عیب انکساری پس از عمل 3.02±2.13- دیوپتر بود که نسبت به عیب انکساری هدف (0.29±0.73- دیوپتر) تفاوت معنی دار داشت (P=0.004). دو زیر گروه جراحی آب مروارید (فیکو و خارج کپسولی) در موارد عوارض حین عمل، فاصله زمانی بین پیوند و واکنش رد پیوند و نیز میزان شفاف ماندن قرنیه پیوند شده با یکدیگر قابل مقایسه بودند. با این وجود، نتایج زیر گروه فیکوامولسیفیکاسیون در بهترین دید اصلاح شده، عیب انکساری و عوارض (شامل فشار بالای داخل چشمی و کدورت کپسول خلفی) نسبت به زیر گروه خارج کپسولی مطلوب تر بود.
جراحی هم زمان پیوند نافذ قرنیه، خارج کردن لنز مبتلا به آب مروارید و کارگذاری لنز داخل چشمی یک روش قابل اعتماد و ایمن می باشد. هر زمان که امکان پذیر باشد، روش فیکوامولسیفیکاسیون بر روش خارج کپسولی حین عمل پیوند نافذ قرنیه ارجحیت دارد.

بررسی تغییرات شاخص های بیومکانیکال قرنیه و فشار داخل چشمی پس از (PRK) فوتورفرکتیوکراتکتومی با یا بدون میتومایسین سی 0.02 درصد در چشم های نزدیک بین و هم چنین ارزیابی شاخص های جراحی (عمق برداشت، Optical Zone و استفاده از میتومایسین C) بر روی این تغییرات.
روش پژوهش: در 33 چشم راست از 33 بیمار، دستگاه تحلیل کننده پاسخ چشمی برای اندازه گیری هیسترزیس قرنیه (CH)، عامل مقاومت قرنیه (CRF)، فشار داخل چشمی مرتبط با گلدمن (IOPg) و فشار داخل چشمی اصلاح شده برای قرنیه (IOPcc) قبل و 3 ماه پس از عمل فوتورفرکتیوکراتکتومی مورد استفاده قرار گرفت. یافته های قبل و پس از عمل به کمک آزمون t زوجی با یکدیگر مقایسه شدند. اثر عمق برداشت منطقه اپتیکال (Optical Zone) و مدت زمان استفاده از میتومایسین بر تغییرات بیومکانیکال، به کمک روش آماری رگرسیون خطی چندمتغیره تحلیل شدند.
میانگین سنی بیماران 5±26.9 سال و متوسط عمق برداشت 20.8±56.6 میکرومتر بود. بعد از عمل، کاهش قابل توجه در شاخص های بیومکانیکال و فشار داخل چشمی اندازه گیری شده توسط دستگاه تحلیل کننده پاسخ چشمی و تونومتر تماسی گلدمن مشهود بود. عمق برداشت به طور معناداری با درصد تغییرات در هیسترزیس قرنیه (r2=0.34، P=0.02) و عامل مقاومت قرنیه (r2=0.46، P=0.001) و اندازه گیری فشار داخل چشمی با تونومتری گلدمن (r2=0.47، P<0.001) همراه بود. درصد تغییرات در IOPg به طور معناداری با درصد تغییرات در هیسترزیس قرنیه (r2=0.48، P<0.001) و عامل مقاومت قرنیه (r2=0.41، P<0.002) مرتبط بود. با این وجود درصد تغییرات در IOPCC هیچگونه ارتباطی با درصد تغییرات در هیسترزیس قرنیه (P=0.33) و عامل مقاومت قرنیه (P=0.28) نداشت. درصد تغییرات در IOP GAT به شکل معناداری با درصد تغییرات در هیسترزیس قرنیه (r2=0.12، P=0.46) و عامل مقاومت قرنیه (r2=0.21، P=0.007) ارتباط داشت.
قدرت بیومکانیکال قرنیه به شکل معناداری بعد از عمل PRK کاهش یافت که این تغییرات متناسب با عمق برداشت بود. با این وجود Optical Zone و مدت زمان استفاده از میتومایسین C تاثیری روی شاخص های بیومکانیکال نداشت. فشار داخل چشمی خوانده شده توسط ORA و GAT به شکل معناداری بعد از عمل کاهش یافته بود. با این وجود، به نظر می رسد که IOPcc کم تر از GAT و IOPg به تغییرات شاخص های بیومکانیکال قرنیه وابسته می باشد.

بررسی نتایج بینایی و میزان فشار داخل چشمی پس از جراحی فیکوترابکولکتومی با میتومایسین C به روش یک محل در بیماران مبتلا به گلوکوم زاویه باز اولیه، گلوکوم پسودواکسفولیاتیو و گلوکوم مزمن زاویه بسته توام با آب مروارید.
روش پژوهش: در این مطالعه گذشته نگر، بیماران با سن بیش از 50 سال با آب مروارید قابل توجه (BCVA کم تر یا مساوی 60/20) و گلوکوم زاویه باز اولیه (POAG)، گلوکوم پسودواکسفولیاتیو (PXG) و یا گلوکوم زاویه بسته (CACG) که حداقل با دو داروی موضعی، کنترل فشار چشم ضعیف (فشار داخل چشمی بیش از 21 میلی متر جیوه) داشتند و یا چندین داروی ضد گلوکوم برای کنترل فشار چشم استفاده می کردند، انتخاب شدند. معیارهای خروج از مطالعه شامل بیماری های قرنیه، یووییت، ابتلا به رتینوپاتی دیابتی و سابقه قبلی اعمال جراحی داخل چشمی مانند اعمال جراحی زجاجیه و شبکیه، گلوکوم نورگ زا (NVG) یا Phacomorphic و بیماری های مشخص اتاق خلفی و سابقه ضربه به چشم بود. ارزیابی قبل از عمل شامل تعیین حدت بینایی اصلاح نشده (UCVA) و اصلاح شده (BCVA)، معاینه با اسلیت لامپ، اندازه گیری فشار چشم، گونیوسکوپی و فوندوسکوپی با مردمک باز بود. این بیماران مورد جراحی توام فیکوترابکولکتومی و میتومایسین Cبه روش یک محل قرار می گرفتند و پس از عمل، در روزهای 1، 3، 7، 14، ماه اول، ماه سوم و سپس هر 3 ماه تا حداقل یک سال معاینه می شدند. در پی گیری بعد از عمل، بیماران از نظر بهترین دید اصلاح شده و فشار داخل چشم، تعداد داروهای ضد گلوکوم مورد نیاز، عوارض بعد از جراحی و ظاهر بلب بررسی می شدند.
در این مطالعه، چهل چشم (24 چشم راست، 16 چشم چپ) از 32 بیمار (12 زن و 20 مرد) وارد مطالعه شدند. پانزده چشم به POAG، هفت چشم به CACG و هجده چشم به PXG مبتلا بودند. میانگین سنی بیماران 9±73 (88-46) سال بود و از نظر سنی اختلاف معناداری بین گروه ها وجود نداشت (P=0.88). میانگین دوره پی گیری 9.5±13.1 (40-1) ماه بود. از میان بیماران، 6 نفر به دیابت و 6 نفر پرفشاری خون مبتلا بودند. میانگین BCVA قبل از عمل 80/20 (0.32±0.64) لوگمار بود که پس از عمل به 50/20 (0.19±0.38) لوگمار افزایش یافت (P<0.001). میانگین فشار داخل چشم قبل از جراحی با استفاده از دارو 6.0±18.6 میلی متر جیوه بود که محدوده آن از 7 تا 33 میلی متر جیوه متفاوت بود. (فشار داخل چشم با چهار دارو معادل 7 میلی متر جیوه بود). در آخرین معاینه پی گیری، میانگین فشار داخل چشم به 3.0±12.3 (17-6) میلی متر جیوه کاهش یافت (P<0.001). بیش ترین میزان کاهش فشار در آخرین معاینه در گروه PXG، معادل 7.4±9 میلی متر جیوه بود (P=0.001) و کم ترین کاهش در گروه POAG به میزان 8.8±5.7 میلی متر جیوه مشاهده شد (P=0.021). در آخرین معاینه پی گیری، تعداد داروهای ضد گلوکوم مورد استفاده به 1.1±0.9 کاهش یافت (P<0.001). در مقایسه بین گروه ها، این میزان کاهش در گروه POAG بیش تر و به میزان 1.1±2.1 (P=0.001) و در گروه CACG کم تر و معادل 0.5±1.3 بود (P=0.084). عدم نیاز به داروهای ضد گلوکوم در آخرین معاینه پی گیری در 21 چشم (52.5 درصد) و نیاز به قطره تیمولول در 8 چشم (20 درصد) چشم مشاهده شد. نیاز به 2 دارو و یا بیش تر در 11 چشم (27.5 درصد) وجود داشت. از نظر عوارض حین و پس از عمل و هم چنین شکل بلب در آخرین معاینه پی گیری، تفاوت معنی داری بین گروه ها وجود نداشت.
جراحی هم زمان فیکوترابکولکتومی از یک محل، اقدامی موثر و ایمن جهت کاهش فشار داخل چشم و افزایش حدت بینایی در مبتلایان به آب مروارید بارز و گلوکوم به ویژه در مبتلایان به گلوکوم پسودواکسفولیاتیو می باشد.

تعیین حساسیت و ویژگی دو دستگاه گالیله و ارب اسکن در تشخیص قوز قرنیه تحت بالینی بر مبنای توپوگرافی.
روش پژوهش: بیماران براساس توپوگرافی به سه گروه قوز قرنیه، قوز قرنیه تحت بالینی و طبیعی تقسیم شده و با دستگاه های ارب اسکن و گالیله مورد ارزیابی قرار گرفتند. برجستگی خلفی قرنیه در سه میلی متری در گروه قوز قرنیه و قوز قرنیه تحت بالینی در تحلیل های جدا با قرنیه طبیعی مقایسه شدند. از منحنی های ROC برای ارزیابی دقت پیش گویی کننده و هم چنین تعیین نقاط برش (Cut off) استفاده شد تا حساسیت و ویژگی تشخیص قوز قرنیه و قوز قرنیه تحت بالینی از قرنیه طبیعی محاسبه گردد. تحلیل مشابه نیز در پنج میلی متری مرکزی ارب اسکن صورت گرفت.
با دستگاه گالیله متوسط برجستگی در سه میلی متری سطح خلفی قوز قرنیه 34.5±50.6 و قوز قرنیه تحت بالینی 4.3±12.8 و در مقایسه با قرنیه طبیعی 4.5±9.9 بالاتر بود. تحلیل منحنی ROC نشان داد که دقت پیشگویی کننده برجستگی خلفی برای قوز قرنیه و قوز قرنیه تحت بالینی بالا می باشد (سطح زیر نمودار به ترتیب 98 درصد و 71 درصد). حد مطلوب برای نقطه تغییر برش (Optimal cut off point) برای قوز قرنیه 18.5 میکرون و برای قوز قرنیه تحت بالینی 11.5 میکرون بود. این مقادیر با حساسیت و ویژگی 92 درصد و 95 درصد برای قوز قرنیه و 64.3 درصد و 75.7 درصد برای قوز قرنیه تحت بالینی بود. در ارب اسکن متوسط برجستگی در پنج میلی متری 43.7±106.8 در گروه قوز قرنیه و 22.8±36.6 در گروه قوز قرنیه تحت بالینی و 9.2±25 در قرنیه طبیعی بود. حد مطلوب برای نقطه برش (Optimal cut off point) برای قوز قرنیه 50 میکرون و برای قوز قرنیه تحت بالینی 33.5 میکرون بود، این مقادیر با حساسیت و ویژگی 89.1 درصد و 98.6 درصد برای قوز قرنیه و 50 درصد و 85 درصد برای قوز قرنیه تحت بالینی بود.
برجستگی خلفی قرنیه به طور موثری قوز قرنیه را از قرنیه طبیعی افتراق می دهد اما تاثیر آن برای تفکیک قوز قرنیه تحت بالینی کم تر است، بنابراین در این گروه از بیماران نباید فقط به برجستگی خلفی توجه نمود و باید به عنوان یک آزمون تکمیلی در موارد مشکوک مورد استفاده قرار گیرد.

ارزیابی تزریق حجم کم ماده بی حسی از طریق ملتحمه در حدقه قدامی و مقایسه آن با بی حسی پری بولبار خلفی از طریق پوست حین عمل فیکوامولسیفیکاسیون.
روش پژوهش: بیمارانی که کاندید عمل جراحی فیکوامولسیفیکاسیون بودند، به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: در گروه اول 5 میلی لیتر لیدوکایین 2 درصد از طریق پوست در فضای حدقه خلفی و در گروه دوم 2 میلی لیتر لیدوکایین 5 درصد از طریق ملتحمه در فضای حدقه قدامی تزریق گردید. دو گروه از نظر درد حین تزریق، درد حین عمل و میزان آکینزی در شروع عمل با یکدیگر مقایسه شدند.
از 383 بیمار مورد مطالعه، 179 نفر در گروه اول و204 نفر در گروه دوم قرار گرفتند. میانگین درد حین تزریق، در گروه اول 1.1±1.42 و در گروه دوم 0.3±0.7 بود (P=0.00001). میانگین درد حین عمل، در گروه اول 0.6±1.1 و درگروه دوم 1.3±1.5 بود (P=0.0001). میزان آکینزی در شروع عمل، در گروه اول 1.1±1.3 و در گروه دوم 0.7±2.3 بود (P=0.00001). در دو گروه عوارض جدی از قبیل سوراخ شدگی کره چشم یا خون ریزی حدقه مشاهده نشد. پارگی کپسول خلفی هنگام عمل در گروه اول 2 مورد و در گروه دوم، 3 مورد بود.
برای بی حسی پری بولبار تزریق حجم کم ماده بی حسی از طریق ملتحمه در حدقه قدامی در مقایسه با تزریق ماده بی حسی از طریق پوست در حدقه خلفی هرچند درد کم تری حین تزریق دارد ولی درد حین عمل بیش تر است و آکینزی کم تری ایجاد می کند. این روش می تواند برای بیماران با نزدیک بینی بالا استفاده شود زیرا تقریبا خطر پارگی کره چشم وجود ندارد.

ارزیابی تاثیر کراس لینکینگ با استفاده از قطره ریبوفلاوین و اشعه فرابنفش A بر بولوس کراتوپاتی پیش رفته و علامت دار.
روش پژوهش: ده چشم از 10 بیمار با تشخیص بولوس کراتوپاتی سودوفیکیک علامت دار وارد مطالعه شدند. ارزیابی بیماران با اسلیت لامپ انجام گرفت و حدت بینایی، احساس جسم خارجی و نیز ضخامت قرنیه با دستگاه پنتاکم بررسی شدند. پس از آن، محلول کلرید سدیم به مدت یک هفته تجویز شد. در زمان عمل جراحی با استفاده از بی حسی موضعی، اپی تلیوم قرنیه به قطر 8 میلی متر برداشته شد و کراس لینکینگ با استفاده از قطره ریبوفلاوین هر سه دقیقه به مدت 30 دقیقه و تاباندن اشعه فرابنفش A به مدت 40 دقیقه (هم زمان قطره ریبوفلاوین هر 5 دقیقه ریخته می شد) صورت پذیرفت. حدت بینایی، احساس جسم خارجی و ضخامت قرنیه تا 6 ماه ارزیابی شدند.
میانگین سنی بیماران 13±66 سال بود. سه نفر از بیماران مرد و 7 نفر زن بودند. میانگین مدت زمان پی گیری بیماران 6.2 ماه بود. شش ماه پس از کراس لینکینگ، حدت بینایی در 9 چشم افزایش یافت، احساس جسم خارجی در 7 بیمار از بین رفت و میانگین ضخامت قرنیه به مقدار 74 میکرون کاهش پیدا کرد (P=0.059).
استفاده از کراس لینکینگ در بولوس کراتوپاتی، باعث بهبود حدت بینایی و احساس جسم خارجی و کاهش ضخامت قرنیه و هم چنین تامین فرصت کافی برای پیوند قرنیه و افزایش دید جراح در زمان عمل (DSAEK: Descemet’s Stripping Automated Endothelial Keratoplasty) می شود.

تعیین سطح آگاهی و نگرش جمعیت عمومی ساکن شهر تهران نسبت به علل شایع و قابل اجتناب نابینایی و کم بینایی در افراد میانسال به منظور ارزیابی نیاز نظام بهداشتی به امر آموزش جهت ارتقای آگاهی جامعه (Health Promotion).
روش پژوهش: این مطالعه مقطعی مبتنی بر جامعه در سال 1389 از طریق مصاحبه تلفنی با ساکنین شهر تهران انجام گرفت. روش نمونه گیری تصادفی سیستماتیک و از طریق استعلام شماره تلفن ثابت نواحی مختلف مرکز مخابرات بود. در هر شماره تماس تنها از یک فرد بر اساس جداول از پیش تعیین شده سنی و جنسی مصاحبه به عمل می آمد به نحوی که همه گروه های سنی بالای 45 سال و زنان و مردان به تناسب جمعیت، احتمال حضور در مطالعه را داشتند.

از میان 1084 فرد شامل 510 مرد (47 درصد) و 574 زن (53 درصد) واجد شرایط ورود به مطالعه، 957 نفر همکاری کردند (میزان پاسخ گویی، 88.3 درصد). از میان شرکت کنندگان، 60.2 درصد معتقد بودند که کاهش بینایی اثر بالا و بسیار بالایی در عملکرد روزانه دارد. میزان اطلاع (Awareness: اطلاع کلی از بیماری) از بیماری های گلوکوم، آب مروارید و رتینوپاتی دیابتی به ترتیب 46.6، 82.9 و 86.2 درصد بود و هم چنین میزان آگاهی (Knowledge: ارایه یک تعریف ساده و صحیح از بیماری) در مورد سه بیماری فوق به ترتیب 19.2، 57.3 و 72 درصد بود. در مورد علایم اولیه بیماری رتینوپاتی دیابتی و گلوکوم به ترتیب 19 و 7.1 درصد افراد اعتقاد داشتند که این بیماری ها می توانند بدون هیچ علامتی آغاز شوند. به ترتیب 22.6، 77.2 و 41.6 درصد از افراد بیماری های گلوکوم، آب مروارید و رتینوپاتی را قابل درمان می دانستند. تنها 32.5 درصد از افراد گلوکوم را علت نابینایی می دانستند. در هر سه مورد مهم ترین منبع اطلاعات، دوستان و اقوام معرفی گردیدند و رسانه های عمومی و پزشکان نقش محدودی در این زمینه داشتند.

اگرچه اغلب ساکنین بالای 45 سال شهر تهران با بیماری های چشمی مهم آشنا بودند و نگرش قابل قبولی نسبت به تاثیرکاهش بینایی بر عملکرد و زندگی خود داشتند، ولی آگاهی آن ها در مورد علایم، عوارض، درمان و پیش آگهی این بیماری ها به ویژه بیماری گلوکوم کافی نبود. بنابراین مسایلی مانند علایم اولیه بیماری های چشمی قابل اجتناب و شیوه درمان آن ها از موارد آموزشی مورد نیاز جامعه می باشند.

مقایسه نتایج روش Anwar و روش Melles در پیوند لایه ای عمیق قدامی قرنیه (DALK) در چشم های مبتلا به قوز قرنیه.
روش پژوهش: این کارآزمایی بالینی تصادفی شده دوسوکور بر روی 57 چشم از 57 بیمار 20 تا 35 ساله مبتلا به قوز قرنیه انجام شد. بیماران با تشخیص بالینی قوز قرنیه که قادر به تحمل لنز تماسی نبودند و دید اصلاح شده دور آن ها (CDVA) کم تر از 80/20 بود، در این مطالعه وارد شدند. چشم های واجد شرایط به صورت تصادفی به دو گروه Anwar (23 چشم) و Melles (25 چشم) تخصیص داده شدند. پیامد اصلی مورد بررسی CDVA بود. پیامدهای ثانویه شامل معادل اسفر عیب انکساری (SE)، حساسیت کنتراست، ابیراهی های (aberration) قرنیه ای، خواص بیومکانیکی قرنیه، شمارش یاخته های اندوتلیوم و ضخامت مرکزی قرنیه بودند.
میانگین CDVA در گروه Anwar و Melles به ترتیب 0.09±0.17 و 0.11±0.18 لوگمار بود (P=0.803). میانگین SE در این دو گروه به ترتیب 2.7±1.82 و 3.94±2.69- دیوپتر بود (P=0.155). تفاوت حساسیت کنتراست در تاریکی و روشنایی در دو گروه از نظر آماری معنی دار بود (P<0.05). بین دو گروه تفاوت معنی داری از نظر میزان کلی ابیراهی و ابیراهی های درجه بالا (تا درجه 5) وجود نداشت. میزان هیسترزیس قرنیه تفاوت معنی داری بین دو گروه نداشت (0.8±9.9 در مقابل 0.6±9.9 و P=0.66). فاکتور مقاومت قرنیه ای (CRF) در دو گروه فوق به ترتیب 0.8±10.02 و 0.76±10.13 بود (P=0.509). اختلاف معنی داری از نظر درصد از دست رفتن یاخته های قرنیه ای بین دو گروه وجود نداشت (به ترتیب 2٪±1٪ در مقابل 3٪±1٪،P=0.86). ضخامت مرکزی قرنیه در دو گروه، به ترتیب 47.87±526.56 و 54.2±50464 میکرومتر بود (P=0.155).
روش های Anwar و Melles در DALK از نظر حدت بینایی، نتیجه رفرکتیو، وضعیت ابیراهی، خواص بیومکانیکی، ضخامت قرنیه و تراکم یاخته های اندوتلیوم با یکدیگر قابل مقایسه هستند. گرچه بیمارانی که به روش Anwar، تحت DALK قرار می گیرند، حساسیت کنتراست بهتری دارند.

توکسیک اوپتیک نوروپاتی یکی از بیماری های ناشی از مصرف داروهایی است که در درمان بیماری های مختلف مورد استفاده قرار می گیرند. این عارضه به علت صدمه عصب بینایی در اثر مواد سمی موجود در کارخانجات و یا مصرف مواد غذایی حاوی سموم به وجود می آید و از طرف دیگر در بعضی از موارد، این بیماری در مراحل نهایی که امکان برگشت پذیری اختلالات بینایی وجود ندارد، تشخیص داده می شود. این عارضه در هر دو جنس به طور یکسان روی می دهد و در هر سن و نژادی می تواند رخ دهد. در این مقاله علل شایع، تظاهرات بالینی و کنترل این عارضه مورد بررسی قرار گرفته است.

گزارش دو مورد ضایعات کلوییدی و شبه کلوییدی قرنیه و مروری کلی بر متون و مقالات قبلی.
معرفی بیماران: مورد اول خانم 32 ساله ای بود با سابقه ضربه به قرنیه چشم راست در کودکی که به دنبال ترمیم پارگی، با رشد تدریجی ضایعه ای برجسته، صاف و سفید رنگ بر روی قرنیه مواجه شده بود. یافته های هیستوپاتولوژیک و ایمونوهیستوشیمی بافت برداشته شده با تشخیص «کلویید قرنیه» هم خوانی داشت. مورد دوم آقای 19 ساله ای بود که با کدورتی دوطرفه، حلقوی و کمی برجسته در ناحیه پاراسنتر قرنیه از زمان کودکی که طی 5 سال اخیر تشدید یافته بود، مراجعه نمود. در سابقه خانوادگی و طبی نکته قابل اهمیتی وجود نداشت. در یافته های اسکن کانفوکال، سیتولوژی ایمپرشن، هیستوپاتولوژی و ایمونوهیستوشیمی شواهدی دال بر یک «ضایعه شبه کلویید اولیه» حاصل شد.
کلوییدهای قرنیه ضایعاتی شناخته شده با نماهای مشخص بالینی و آسیب شناسی هستند. اصطلاح شبه کلویید (Keloid-like)، یک واژه غیراختصاصی و کلی است که طیف وسیعی از بیماری ها را در بر می گیرد. در ضایعات دو طرفه شبه کلویید اولیه به ویژه در بالغین جوان، باید به دیستروفی های قرنیه با جهش جدید که تاکنون معرفی نشده اند، توجه داشت.

معرفی یک مورد نادر بیماری Best با تغییرات گذرای دید.
معرفی بیمار: آقای 26 ساله ای با کاهش دید چشم چپ با تشخیص نورگ زایی کوروییدال (CNV) در زمینه بیماری Best مورد درمان با بواسیزوماب تزریقی قرار گرفت و دید بیمار به طور کامل بهبود یافت. سه سال بعد، بیمار دچار متامورفوپسی چشم راست و تغیرات OCT به صورت کاهش ضخامت مواد ساب رتینال گردید که پس از چند ماه خود به خود به حالت قبل برگشت و هم زمان با آن، دید نیز بهبود یافت. همین اتفاق پس از مدتی در چشم چپ بیمار تکرار شد.

تغییرات گذرای دید در بیماری Best می تواند ایجاد شود و علت آن نامشخص است.

معرفی یک مورد بهبود خودبه خود ازوتروپی مادرزادی.
معرفی بیمار: دختر بچه 22 ماهه ای با شکایت انحراف چشم ها به سمت داخل از حدود 4 ماهگی به درمانگاه آورده شد. در معاینه اولیه، دید هر دو چشمC+S+M+ (Center، Steady، Maintained) و میزان انحراف در روبه رو، 35 پریزم دیوپتر ازوتروپی متناوب بود. پرکاری عضلات مایل تحتانی هر دو طرف وجود داشت. عیب انکساری قابل توجهی وجود نداشت و سایر معاینات چشمی طبیعی بودند. در بررسی های بعدی متوجه کاهش زاویه انحراف شدیم، به صورتی که در آخرین معاینه (در4 سال و 2 ماهگی) بیمار در نگاه روبرو، ارتوتروپیک بود ولی هم چنان پرکاری عضله مایل تحتانی دو طرفه وجود داشت.
با وجود این که زاویه انحراف ازوتروپی اولیه مادرزادی تقریبا ثابت در نظر گرفته می شود، مواردی از بهبود خودبه خود انحراف رویت می شود ولی در این موارد به طور معمول رد پایی از انحراف (مانند پرکاری عضله مایل تحتانی، انحراف عمودی انفکاکی (DVD) یا نیستاگموس مخفی) به جا می ماند.

آب مروارید مادرزادی، عامل حدود 10 درصد از کل موارد کاهش بینایی کودکان در جهان است و برآورد شده است که از هر 250 نوزاد در امریکا، یک نوزاد دچار نوعی آب مروارید می باشد. آب مروارید در کودکان می تواند به طور مستقل و یا مرتبط با وضعیت های سیستمیک از جمله ناهنجاری های کروموزومی (سندرم های کرانیوفاسیال، مندیبولوفاسیال و اسکلتی)، اختلالات متابولیک، عفونت های مادرزادی (پوستی، دستگاه عصبی مرکزی، عضلانی- اسکلتی یا کلیوی) یا عوامل خارجی مانند ضربه یا پرتوتابی رخ دهد. آب مروارید ناشی از بیماری های سیستمیک، در نزدیک به همه موارد، دوطرفه خواهد بود؛ البته همه موارد آب مروارید دوطرفه مربوط به بیماری های سیستمیک نیستند. آب مروارید هم چنین می تواند با سایر ناهنجاری های چشمی از جمله عروق جنینی پابرجا (PFV)، کولوبوما، ناهنجاری رشد سگمان قدامی و فقدان عنبیه (aniridia) همراه باشد.

ناخنک (Pterygium) یک بیماری استحاله ای ملتحمه است که سبب پیش روی فیبرووسکولار ملتحمه بولبار و لایه تنون به طرف قرنیه می شود که معمولا از سمت داخلی شکاف چشمی منشا می گیرد و به شکل یک بال مثلثی و یا نوک پیکان، روی قرنیه ظاهر می شود که ممکن است به آهستگی به سمت محور بینایی بیمار گسترش یابد (تصویر 1). این بیماری که در بعضی کشورها شایع ترین بیماری قرنیه و در بعضی دیگر نادر می باشد، بیش از 3 هزار سال در یونان، شبه جزیره عربستان و چین تشخیص داده شده و درمان می شده است. حتا در همان سال ها هم در مورد بهترین روش درمان آن بحث های قابل توجهی صورت می گرفت و سه هزار سال بعد نیز هم چنان این یحث ها در مورد درمان ناخنک ادامه دارد. در این مقاله، وضعیت فعلی درمان جراحی ناخنک خلاصه شده است و سپس به مرور یک رویکرد نویدبخش جراحی ناخنک با در نظر گرفتن 3 مساله مهم شامل کاهش عود پس از جراحی، زیبایی نتیجه جراحی و ایمن بودن روش مورد استفاده پرداخته خواهد شد.

التهاب صلبیه به طیفی از بیماری های صلبیه اطلاق می شود که گستره شدت آن از التهاب سطحی خوش خیم اپی اسکلرا تا نکروز صلبیه که تهدیدکننده بینایی است متفاوت می باشد. تمایز بین اپی اسکلریت و اسکلریت به این دلیل اهمیت دارد که تفاوت های قابل توجهی از نظر ویژگی های بالینی، پیش آگهی بینایی، عوارض چشمی، رویکرد درمانی و ارتباط با بیماری سیستمیک زمینه ای بالقوه تهدیدکننده زندگی بیمار بین آن ها وجود دارند. اپی اسکلریت معمولا عارضه ای حاد و خودمحدود است که به ندرت عوارض جانبی چشمی قابل توجه دارد، در موارد کمی با بیماری سیستمیک همراه است و در صورت نیاز به درمان، معمولا به چیزی بیش از داروهای ضد التهاب غیراستروییدی سیستمیک (NSAID) نیاز ندارد. در مقابل، اسکلریت معمولا عارضه ای مزمن، دردناک، پیش رونده و احتمالا کورکننده است که هم اپی اسکلرا و هم صلبیه را درگیر می کند. این عارضه اغلب نه تنها با عوارض چشمی (کراتیت، یووییت، گلوکوم و آب مروارید در موارد قدامی یا ناهنجاری های فوندوس در موارد خلفی) همراه است، بلکه با بیماری های سیستمیک ایمنی نیز همراه است که برخی از آن ها می توانند کشنده باشند. اسکلریت همواره نیازمند درمان سیستمیک سنگین با داروهای NSAID، کورتیکواستروییدها یا سرکوب کننده های ایمنی به تنهایی یا به صورت ترکیب با یکدیگر می باشد.