اسکلریت و اپی اسکلریت

التهاب صلبیه به طیفی از بیماری های صلبیه اطلاق می شود که گستره شدت آن از التهاب سطحی خوش خیم اپی اسکلرا تا نکروز صلبیه که تهدیدکننده بینایی است متفاوت می باشد. تمایز بین اپی اسکلریت و اسکلریت به این دلیل اهمیت دارد که تفاوت های قابل توجهی از نظر ویژگی های بالینی، پیش آگهی بینایی، عوارض چشمی، رویکرد درمانی و ارتباط با بیماری سیستمیک زمینه ای بالقوه تهدیدکننده زندگی بیمار بین آن ها وجود دارند. اپی اسکلریت معمولا عارضه ای حاد و خودمحدود است که به ندرت عوارض جانبی چشمی قابل توجه دارد، در موارد کمی با بیماری سیستمیک همراه است و در صورت نیاز به درمان، معمولا به چیزی بیش از داروهای ضد التهاب غیراستروییدی سیستمیک (NSAID) نیاز ندارد. در مقابل، اسکلریت معمولا عارضه ای مزمن، دردناک، پیش رونده و احتمالا کورکننده است که هم اپی اسکلرا و هم صلبیه را درگیر می کند. این عارضه اغلب نه تنها با عوارض چشمی (کراتیت، یووییت، گلوکوم و آب مروارید در موارد قدامی یا ناهنجاری های فوندوس در موارد خلفی) همراه است، بلکه با بیماری های سیستمیک ایمنی نیز همراه است که برخی از آن ها می توانند کشنده باشند. اسکلریت همواره نیازمند درمان سیستمیک سنگین با داروهای NSAID، کورتیکواستروییدها یا سرکوب کننده های ایمنی به تنهایی یا به صورت ترکیب با یکدیگر می باشد.