درآمدی توصیفی - تحلیلی برشیوه های گفت وگو در قرآن کریم (رویکرد اخلاقی و زبانی)

قرآن کریم به عنوان حقیقتی جاودان، همواره در گذر عصرها، از زوایای گوناگون مورد توجه اندیشمندان، قرار گرفته است. به نظر میرسد در دنیای معاصر که اسلام به نادرستی به عنوان؛ «دین خشونت» و «ترور» معرفی شده است، بررسی مساله «گفت وگو» و روش های آن در قرآن کریم و پیوند میان «نظریه» های قرآنی، و «کاربرد» جهانی و امروزی آنها، موضوع مهمی به شمار میرود که میتواند در هزاره تردید میان «برخورد» یا «گفت وگو»، راهگشای بسیاری از مسایل پیچیده جهان امروزی» باشد. در پژوهش حاضر، موضوع گفت وگوهای قرآنی، با تاکید بر رویکرد اخلاقی و زبانی آنها، مورد بررسی، قرار گرفته است. یافته اساسی آن نیز،چنین است که قرآن کریم در جریان گفت و گو با تاکید بر شاخص های اخلاقی در پی هدایت و کمال روحی و معنوی انسان بوده و برای رسیدن به چنین مقصودی از گونه های ترکیبی زبان(زبان فطرت، زبان پرستش، زبان استدلال، زبان مشترک، زبان عاطفه و...) بهره جسته است.
دو محور اساسی این پژوهش، عبارتنداز:الف)مقدمه ای در بیان اهمیت و جایگاه گفتگو در قرآن کریم و تعریف کلیات پژوهش