بررسی مقدار ترسیب کربن در گون زارهای منطقه گلستان کوه خوانسار

دی اکسیدکربن یکی از مهم ترین گازهای گل خانه ای است که در دهه های اخیر افزایش مقدار آن در اتمسفر سبب گرم شدن هوای کره زمین شده است. گرم شدن هوا اثرات مخربی بر محیط و اکوسیستم های طبیعی دارد. اکوسیستم های مرتعی ایران و سراسر جهان می توانند از طریق ذخیره کربن در بیوماس و مواد آلی خاک، به تعدیل افزایش دی اکسید کربن در اتمسفر کمک کنند. گون زارهای ایران با وسعت 17 میلیون هکتار، معادل 10 درصد کل اراضی کشور را دربرگرفته اند و سهم بالایی در ترسیب کربن دارند. به منظور بررسی نقش و پتانسیل گون زارها در ترسیب کربن، یک منطقه ی معرف از تیپ گیاهی Agropyron tauri - Astragalus brachycalex در مرتع گلستان کوه خوانسار انتخاب شد و مقادیر کربن در بیوماس هوایی و زیرزمینی، لاشبرگ و خاک در آن محاسبه گردید. نتایج نشان داد که کل کربن ترسیب شده در واحد سطح، 90/94 تن در هکتار بود و 66/94 درصد از کل ترسیب کربن را کربن آلی خاک تشکیل می داد. نتایج توزیع کربن بیوماس کل نشان داد که ذخیره کربن در بیوماس اندام های هوایی، بیش از ریشه ها بود. نتایج تجزیه همبستگی و رگرسیون گام به گام نشان داد که ترسیب کربن با ارتفاع و حجم بوته های گون، بیوماس هوایی، بیوماس زیرزمینی، بیوماس کل، مقدار لاشبرگ و کربن آلی خاک رابطه ی مثبت و معنی داری دارد. به طورکلی می توان چنین نتیجه گیری کرد که گون زارهای قابلیت بالایی در ترسیب کربن دارند و خاک مهم ترین مخزن کربن آلی در گون زارها است.