تاثیر هیدروژل و کمپوست براستقرار و ویژگی های رویشی گیاه سیاه تاغ (Haloxylon aphyllom)

با مدیریت درست آب و خاک و استفاده از فن آوری نوین می توان از بارندگی های پراکنده و سایر منابع محدود آب در مناطق خشک و نیمه خشک در امر حفظ و ذخیره آب در خاک استفاده کرد. از جمله این اقدامات استفاده از کمپوست، کودهای آلی و تغییر در خصوصیات فیزیکی خاک با استفاده از اصلاح کننده های مختلف مانند پلیمرهای سوپرجاذب است. در این تحقیق اثر اصلاح کننده های فیزیکی خاک شامل پلیمر جاذب رطوبت در چهار سطح (0، 1، 2 و 3 درصد وزنی) و کمپوست در چهار سطح (0، 5/0، 1 و 5/1 درصد وزنی) در شرایط مزرعه و به صورت گلدانی بر روی ویژگی های رویشی سیاه تاغ مورد ارزیابی قرار گرفت. ویژگی های مورد ارزیابی شامل میزان نیاز آبی گیاه، ارتفاع، طول میان گره، قطر یقه، پنجه زنی، وزن تر و خشک ساقه و ریشه بودند. نتایج نشان داد که سطوح مختلف تیمارهای کمپوست و پلیمر به کار رفته در این تحقیق موجب افزایش جوانه زنی بذرهای و سیاه تاغ، استقرار آن ها و بهبود صفات مورد بررسی در مقایسه با شاهد شدند. اثر ماده ی اصلاحی کمپوست و پلیمر روی مهمترین صفت مورد بررسی (نیاز آبی گیاه) اختلاف معنی داری را نسبت به شاهد نشان داد. حداکثر عملکرد ماده ی تر و ماده ی خشک و رطوبت نگهداری شده در خاک مربوط به تیمار 3% پلیمر در 5/1% کمپوست بوده و حداقل آن مربوط به تیمار شاهد با سطح صفر درصد ماده ی اصلاحی مشاهده شد. کمپوست در مقایسه با پلیمر در افزایش میانگین صفات اندازه گیری شده نقش موثرتری داشت هر چند که استفاده باهم این دو، نتایج بهتری را نشان داد.