فلسفه آموزش و پرورش فراگیر

یک قرن تجربه مربوط به ساختارهای مختلف آموزشی ما را به این نتیجه رسانده است که آموزش مجزا که در آن افراد بر اساس ویژگی های مختلف، مثل معلولیت ها، گروه بندی می شوند و تحت آموزش های ویژه و جدا از همسالان عادی خود قرار می گیرند نتوانسته است پاسخگوی بسیاری از نیازهای واقعی این افراد به عنوان عضوی از اعضا یک جامعه انسانی باشد. از آنجایی که این نیازها در هر زمان و مکان و در شرایط مختلف اجتماعی متفاوت هستند، بنابر این یک نظام آموزشی کارآمد نظامی است انعطاف پذیرکه از یک سو دارای خصیصه بومی شدگی، یعنی متناسب با شرایط ملی و دینی آن جامعه و از سوی دیگر مبتنی بر یک رویکرد انسانگرایانه است و آموزش را به عنوان یک هدف در نظر نمی گیرد، بلکه به عنوان وسیله ای می داند برای رشد ارزش های انسانی و بالا بردن قابلیت های افراد برای”با هم زیستن“.