ارزیابی تداخل عملکرد مورفین و سیستم β-آدرنرژیک هیپوکامپ پشتی بر رفتارهای شبه اضطرابی در موش های صحرایی نر بالغ نژاد ویستار

سیستم آدرنرژیک دارای تاثیرات تنظیمی بر رفتارهای مرتبط با اضطراب در انسان و حیوانات می باشد. هیپوکامپ پشتی جایگاه مهمی در تنظیم نوروترانسمیتری و نورواندوکرینی اضطراب در نظر گرفته می شود. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثرات سیستم آدرنرژیک هیپوکامپ پشتی بر اضطراب و تداخل آن با سیستم اوپیوئیدرژیک در تنظیم رفتارهای اضطرابی می باشد.
در این مطالعه از 156 رت نر نژاد ویستار با محدوده وزنی 250-200 گرم استفاده شد.حیوانات در 26 گروه 6 تایی قرار گرفته و با استفاده از دستگاه استرئوتاکسی به صورت دوطرفه در ناحیه CA1 هیپوکامپ کانول گذاری شده و با دستگاه Elevated plus-maze تست شدند. درصد زمان گذرانده شده در بازوهای باز و درصد ورود به بازوهای باز این دستگاه به عنوان اندکس هایی جهت تعیین میزان اضطراب مورد محاسبه قرار گرفتند.
تزریق درون صفاقی مورفین6mg/kg)) سبب افزایش معنی داری در درصد زمان گذرانده شده در بازوی باز (open arm time(OAT%)گردید،که نشان دهنده پاسخ شبه اضطراب زدایی می باشد. تزریق سالبوتامول (4μg/rat)، آگونیست رسپتور 2β-آدرنرژیک، در ناحیه CA1، نیز تاثیر اضطراب زدایی داشت. به علاوه تزریق توام دوز موثر سالبوتامول (4μg/rat)، به همراه دوز بی اثر مورفین (4mg/kg;i.p) اثر سینرژیستی مورفین و سالبوتامول را در کاهش اضطراب نشان داد.تزریق پروپرانولول (4μg/rat)، آنتاگونیست غیرانتخابی رسپتور 2β-آدرنرژیک، در ناحیهCA1، سبب بروز رفتار شبه اضطرابی گردید. همچنین تزریق توام پروپرانولول (4μg/rat)، به همراه دوز موثر مورفین 6mg/kg;i.p.)) موجب افزایش OAT% شد، که نشان از اثر اضطراب زدایی دارد.تزریق توامان دوز بی اثر مورفین 4mg/kg;i.p)) و پروپرانولول (1μg/rat) به همراه دوز موثر سالبوتامول (4μg/rat)، نشان داد که پروپرانولول سبب بازگشت اثرات ضد اضطرابی سالبوتامول و مورفین گردید. لازم به ذکر است که تغییر معنی داری در مورد فعالیت حرکتی حیوان در هیچ یک از موارد فوق مشاهده نگردید.
نتایج نشان می دهند که مورفین با سیتم نورآدرنرژیک هیپوکامپ پشتی میان کنش داشته و با ایجاد یک سری تغییرات سازشی در نورون های نورآدرنرژیک این ناحیه سبب تغییر در اثرات سیستم β-آدرنرژیک بر روی اضطراب می شود.