نقش جنسیت بر میزان پروتئین مایواستاتین پلاسما در حا لت استراحت و درپا سخ به فعالیت حاد مقاومتی در مردان و زنان سالمند

هدف از این مطالعه بررسی نقش جنسیت بر میزان پروتئین مایواستاتین پلاسما در حالت استراحت ودرپاسخ به فعالیت حاد مقاومتی در مردان وزنان سالمند بود.
در این مطالعه 12 مرد (سن 23/1±69 سال و kg/m2 3/0±23=BMI) و 12 زن (سن 14/2±68 سال و kg/m2 4/0±23=BMI) سالمند سالم، به صورت داوطلبا نه شرکت داشتند. 72 ساعت پس از تعیین حداکثر قدرت بیشینه (با استفاده از آزمون 1-RM)، آزمودنی ها دریک جلسه مقاومتی با شدت 75 درصد 1-RM شرکت نمودند. در این پژوهش 3 نمونه خونی در قبل، بلافاصله و 4 ساعت بعد ازفعالیت مقاومتی از ورید بازویی آزمودنی ها گرفته شد. به منظور تعیین میزان مایواستاتین پلاسما از روش الایزا استفاده شد. جهت تجزیه وتحلیل آماری داده های تحقیق از نرم افزار SPSS نسخه 16 استفاده شد. سطح معناداری P≤0.05 در نظر گرفته شد.
نتایج تحقیق حاضر نشان داد که میزان مایواستاتین پلاسما در حالت استراحت در زنان به طور معناداری بالاتر از مردان است(t(22)= -10.90، P=0.001). همچنین میزان مایواستاتین پلاسما در بلافاصله و چهار ساعت بعد از فعالیت، در هردوگروه مردان وزنان، کاهش معناداری یافت (P≤0.05). در هردوگروه میزان مایواستاتین پلاسما در چهار ساعت بعد از فعالیت نسبت به بلافاصله بعد از فعالیت کاهش یافت، اما این کاهش معنادار نبود. بین گروه ها نیز از لحاظ پاسخ مایواستاتین پلاسما به فعالیت مقاومتی، تفاوت معناداری مشاهده نشد.
یافته های این پژوهش نشان داد که میزان پروتئین مایواستاتین پلاسما در حالت استراحت در زنان سالمند به طور معناداری بالاتر از مردان سالمند می باشد. اما میزان این پروتئین در هردوگروه در پاسخ به فعالیت مقاومتی (دربلافاصله و چهارساعت بعد از فعالیت) کاهش معناداری یافت. همچنین نشان داده شد که جنسیت بر پاسخ مایواستاتین پلاسما به فعالیت مقاومتی درمردان وزنان سالمند، عامل اثرگذاری نمی باشد. بنابریافته های این تحقیق به نظر می رسد که با اعمال یک محرک تمرینی مشابه، می توان موجب کاهش مشابه مایواستاتین ومتعاقبا فرآیند سارکوپنیا در هردوگروه مردان وزنان سالمند شد