شیوع و علل نابینایی و کم بینایی در استان یزد

تعیین شیوع علل مختلف نابینایی و کم بینایی در مناطق شهری و روستایی استان یزد در سال های 1387-1386.
روش پژوهش: در این مطالعه مبتنی بر جمعیت و مقطعی که بر روی ساکنان مناطق شهری و روستایی استان یزد صورت گرفت، نمونه گیری به صورت خوشه ایسیستماتیک چند مرحله ای انجام شد و تعداد نمونه مورد نیاز بر اساس توزیع جمعیت استان و برآوردهای شیوع نابینایی محاسبه گردید. جمع آوری اطلاعات به وسیله پرسشنامه عمومی، ارزیابی بینایی سنجی و معاینه چشم پزشکی صورت گرفت. دسته بندی نابینایی و کم بینایی بر اساس طبقه بندی بین المللی بیماری ها)10(ICD و کد 54H انجام گردید.

در مجموع 974 نفر در مطالعه شرکت کردند (میزان مشارکت 89.9 درصد). میانگین سنی افراد شرکت کننده در این مطالعه 19.1±26.1 سال (دامنه تغییرات: 2 ماه تا 93 سال) بود. چهل نفر (4.1 درصد) بر اساس BCVA دارای نقص بینایی در یک یا هر دو چشم بودند به طوری که 0.3 درصد (حدود اطمینان 95 درصد: 0.7- صفر درصد) از هر دو چشم نابینا و 1.2 درصد (حدود اطمینان 95 درصد: 2-0.4 درصد) در هر دو چشم کم بینا بودند. بر اساس نتایج رگرسیون لجستیک جهت ارزیابی تاثیرات هم زمان متغیرهای جنسیت، سن، محل سکونت و تحصیلات بر روی نقصان بینایی، کم بینایی و نابینایی و با در نظر گرفتن زنان شهری با سن کم تر از 9 سال به عنوان گروه پایه و با ثابت نگاه داشتن سایر شرایط، نقصان بینایی در افراد 60 سال و بالاتر دارای شانسی به اندازه 17.3 برابر (حدود اطمینان 95 درصد: 48.9-6.1) گروه پایه بود. شانس ابتلا به نقص بینایی در مردان 2.1 برابر (حدود اطمینان 95 درصد: 4.1-1.1) زنان و در روستاییان 1.4 (حدود اطمینان 95 درصد: 3.1-0.7) برابر شهرنشینان بود. از علل نقصان بینایی به ترتیب شیوع می توان آب مروارید (32.5 درصد)، کدورت قرنیه (12.5 درصد) و آمبلیوپی (10 درصد) را نام برد.

بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه، برآورد می شود در استان یزد حدود 2576 نفر به نابینایی دوطرفه و 11899 نفر مبتلا به کم بینایی دوطرفه می باشند. میزان شیوع کم بینایی و نابینایی در استان یزد کم تر از میانگین آمارهای جهانی و گزارشات منتشر شده از استان تهران می باشد. این مطالعه ضمن تاکید بر انجام مطالعات با حجم نمونه بیش تر، بر ضرورت فعالیت های بهداشتی برای کنترل و پیشگیری اختلالات بینایی و علل ایجاد کننده آن ها تاکید دارد.