بررسی تاثیر جای گذاری لوله دهانی معدی هنگام القای بیهوشی برتهوع واستفراغ در بیماران آدنو تانسیلکتومی

تهوع واستفراغ یکی از شایع ترین عوارض بعد از عمل جراحی و مهم ترین علت تاخیر در ترخیص از ریکاوری می باشد، آدنوتانسیلکتومی، یکی از شایع ترین جراحی ها در کودکان است که می تواند با عوارضی همچون تهوع، استفراغ، خونریزی در محل عمل و در برخی موارد مرگ همراه باشد. روش های متعدد تجویز دارو یی و غیر دارویی جهت کنترل تهوع و استفراغ بعد از این عمل وجود دارد که یکی از روش های غیر دارویی کاهش فشار شکم با استفاده از لوله دهانی معدی است. در این پژوهش تجربی پژوهشگر به دنبال تاثیر عملکرد این روش غیر دارویی بعد از عمل جراحی لوزه، برکاهش عارضه تهوع و استفراغ می باشد.
پژوهش حاضر یک کارآزمایی بالینی است که نمونه های آن شامل72 کودک 6 تا 12 ساله کاندید عمل جراحی آدنوتانسیلکتومی، در اتاق عمل بیمارستان شهید منتظری نجف آباد بودند. بیماران به صورت تصادفی ساده در دو گروه مداخله (گروه تحت جای گذاری لوله دهانی معدی،36 نفر) و گروه شاهد (گروه فاقد لوله دهانی معدی، 36 نفر) جای گرفتند. روش بیهوشی برای هر دو گروه یکسان انتخاب شد. در مدت 24 ساعت بستری تعداد دفعات تهوع واستفراغ در بخش های ریکاوری و گوش و حلق و بینی اندازه گیری شد. جهت آنالیز داده ها از نرم افزار اس پی اس اس نسخه 15 و از روش های آماری من ویتنی، کای دو، تعیین ضریب همبستگی اسپیرمن، آزمون فریدمن و ویلکاکسون استفاده گردید.
نتایج نشان داد که دو گروه از نظر مشخصات دموگرافیک (سن، جنس و وزن) با یکدیگرتفاوت آماری معنی داری (05/0P≥) ندارند. همچنین تعداد دفعات تهوع و استفراغ در 2 ساعت ریکاوری و زمان های 2 ساعت اول، 6 ساعت بعدی و 14ساعت آخر حضور در بخش در گروه مداخله به طور معنی داری کمتر از گروه شاهد بود (05/0P≤).
مطالعه حاضر نشان دادکه با به کارگیری لوله دهانی معدی در هنگام القای بیهوشی در بیمارانی که عمل جراحی آدنوتانسیلکتومی را پشت سر گذاشته اند، تعداد دفعات تهوع واستفراغ کاهش می یابد.