بررسی غلظت فلزات سنگین در آب ورودی به دستگاه دیالیز بیمارستان های استان قم و مقایسه آن با استانداردهای AAMI و EPH

وجود فلزات سنگین در آب ورودی به دستگاه های دیالیز و ورود آن به بدن بیماران دیالیزی از طریق همودیالیز (به علت میزان آب زیاد دریافتی در هر بار دیالیز) باعث بروز مشکلات بسیار زیادی از قبیل مسمومیت های حاد، بیماری های مغزی، استخوانی و غیره می شود. بنابراین رعایت استانداردهای مربوطه در زمینه مقدار فلزات سنگین در آب دیالیز ضروری به نظر می رسد. این تحقیق در سال 1389 روی نمونه آب ورودی به دستگاه های دیالیز بیمارستان های استان قم برای مقایسه مقادیر فلزات سنگین موجود در آن ها و مقایسه با استانداردهای موجود صورت گرفت.
پژوهش حاضر مطالعه توصیفی تحلیلی است که به صورت مقطعی روی تعداد 45 نمونه از ورودی دستگاه دیالیز بیمارستان های استان قم، صورت گرفت. با توجه به این که تعداد 3 بیمارستان در استان قم دارای واحد دیالیز می باشد، از هر بیمارستان تعداد 15 نمونه برداشت گردید. نمونه ها با دستگاه اتمیک مورد آزمایش قرار گرفتند. داده ها با استفاده از نرم افزار 17SPSS مورد آنالیز قرار گرفتند.
میانگین و انحراف معیار غلظت آلومینیوم، سرب و کادمیوم به ترتیب برابر 50/4 ± 29/4، 42/0 ± 84/2 و 18/0 ± 53/0 میکروگرم بر لیتر و روی برابر با 01/0 ± 002/0 میلی گرم در لیتر به دست آمد که این مقادیر از حد استانداردهای AAMI (Association for the advancement of medical instrumentation) و EPH (Extractable Petroleum Hydrocarbon) پایین تر بود. در تعداد کمی از نمونه ها این مقادیر بالاتراز حد استاندارد بود.
میانگین فلزات سنگین اندازه گیری شده در این بیمارستان ها کمتر از حد استاندارد بود. به عبارت دیگر بیماران در شرایط خوبی نسبت به عوارض ناشی از موارد ذکرشده به سر می برند.