ایمونوپاتولوژی مالتیپل اسکلروزیس

مالتیپل اسکلروزیس (Multiple Sclerosis، MS) یک بیماری خود ایمنی مرتبط با التهاب سیستم اعصاب مرکزی انسان است. این بیماری یکی از شایع ترین بیماری های نورولوژیک، بویژه در جوانان است. ژنتیک و عوامل محیطی در ابتلا به MS تاثیرگذار هستند. در این بیماری سلول های سیستم ایمنی بدن میلین سلول های عصبی تخریب می کنند؛ این موضوع سبب اختلال در هدایت پیام عصبی و عمل کرد و توانایی های فردی می شود. به نظر می رسد که لنفوسیت های + TCD4 واکنش گر با خود که در محیط فعال شده اند، آنتی ژن های خودی را در پارانشیم CNS بر سطح سلول های دندریتیک و گلیال در کنار MHC-II شناسایی می کنند. ترشح سایتوکاین های پیش التهابی مانند α -TNF، IFN- γ و کموکاین ها سبب فعالیت سلول های التهابی غیراختصاصی در موضع از یک طرف و تحریک سلول های B ترشح کننده آنتی بادی اختصاصی میلین از طرف دیگر می شود که تخریب بافتی شدیدتری را به دنبال دارد. عوارض بالینی بیماری به سه صورت اولیه (نتیجه مستقیم آسیب میلین مانند خستگی، ضعف عضلانی و...)، ثانویه (در نتیجه علایم اولیه ایجاد شده مثل تکرر ادرار و...) و نهایتا اختلال در ارتباطات اجتماعی بیمار (مثل افسردگی که بسیار شایع است و...) مشاهده می گردد.
هدف از درمان این بیماری کاهش تعداد حملات و شدت آن ها (با استفاده از کورتیکو استروئیدها)، تعدیل شدت بیماری (با استفاده از اینترفرون و آنتی بادی مونوکلونال ناتالیزومب...) و کاهش اختلالات ایجادشده در بدن بیمار (درمان علامتی) می باشد. تلاش برای یافتن داروهای موثر جهت درمان مالتیپل اسکلروزیس هم چنان ادامه دارد. اخیرا دست آوردهای پژوهشی جدید خصوصا در مورد نقش ویتامین D در کاهش خطر ابتلا و ادامه تحقیقات گسترده در مورد این بیماری، چشم انداز امیدوار کننده ای از آینده پیش گیری و درمان آن، ترسیم می کند