ارزیابی آسیب پذیری زیست محیطی نسبت به خطر بیابان زایی (مطالعه موردی منطقه خضرآباد یزد)

بررسی آسیب پذیری اغلب به اطلاعات فضایی وسیعی نیاز دارد. دو ابزار سنجش از دور (RS) و سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS) توانایی مدیریت، یکپارچه سازی و استخراج اطلاعات را دارند. بنابراین در این پژوهش با استفاده از این ابزارهای مدیریتی و در چارچوب مدل تحلیلی سلسله مراتبی توسعه یافته و با کاربرد شاخص آسیب پذیری زیست محیطی (EVI) اقدام به ارزیابی و پهنه بندی آسیب پذیری زیست محیطی نسبت به خطر بیابان زایی در منطقه خضرآباد شد. مطالعات انجام شده نشان داد که 894/8درصد درصد از کل منطقه مطالعاتی تحت آسیب پذیری خیلی شدید و 633/14 درصد درصد شدیدا آسیب پذیر می باشد و آسیب پذیری با شدت متوسط (516/63 درصد) بیشترین سهم را در منطقه مطالعاتی به خود اختصاص داده است. مطالعه صورت گرفته نشان از سودمندی و سهولت کاربرد شاخص آسیب پذیری زیست محیطی(EVI) در ارزیابی شدت بیابان زایی داشت. نتایج این پژوهش امکان برنامه ریزی را برای به حداقل رساندن بیابان زایی در اثر انجام طرح های توسعه فراهم می سازد و می تواند شرایطی را ایجاد کند که با توجه به اولویت ها و پهنه بندی آسیب پذیری منطقه مطالعاتی، تعادل بین طرح های توسعه و محیط امکان پذیرگردد.