مقایسه تاثیر تمرین قدرتی یکطرفه بر شاخص های الکترونوروگرافی عضو قرینه در اندام فوقانی

هدف از پژوهش حاضر، تاثیر تمرینات قدرتی یک عضو اندام فوقانی بر روی شاخص های عصبی یا الکترونوروگرافی عضو قرینه (طرف مقابل) بود.
تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی بوده و آزمودنی های آن متشکل از 30 زن سالم بوده که سابقه هیچ گونه آسیب در مفصل آرنج، تاندون ها و رباط های عضله دوسربازویی نداشته و همه آنها راست دست (دست برتر) بودند. آزمودنی های تحقیق بصورت تصادفی از میان دانشجویان تربیت بدنی دانشگاه آزاد اسلامی (واحد بجنورد) انتخاب شده و در سه گروه 10 نفری (دو گروه تجربی و یک گروه کنترل) تقسیم شدند. گروه تجربی اول یک سری تمرینات قدرتی منتخب روی عضله دوسربازویی دست برتر و گروه تجربی دوم همان تمرینات را روی عضله دوسربازویی دست غیر برتر، سه بار در هفته و به مدت هشت هفته اجرا کردند. الکترومیوگرافی (EMG) هنگام حداکثر انقباض ارادی (MVC) عضله دوسر بازویی هر دو دست برتر و غیر برتر در پیش آزمون و پس آزمون اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده توسط نرم افزار آماری SPSS و با استفاده از آزمون t استیودنت در سطح معنی داری 5/0 P ≤ انجام گردید.
نتایج نشان داد که افزایش معنی داری در MVC و EMGعضله دوسربازویی دست تمرینی و غیرتمرینی به دنبال هشت هفته تمرین قدرتی مشاهده شد، در صورتی که در گروه کنترل تفاوت معنی داری وجود نداشت.
تمرینات قدرتی یک طرفه سبب افزایش EMG، دامنه موج M و کاهش زمان تاخیر موج M در هر دو عضو تمرینی و غیر تمرینی می شود. سازوکارهایی که تحت آن انتقال متقاطع شاخص های الکترونوروگرافی صورت می گیرد ممکن است بدلیل نرونهای رابط و جسم پینه ای مغز و پردازش موازی دستگاه عصبی توضیح داده شود