مروری بر راه های انتقال، روش های تشخیص، پیشگیری و درمان در بیماران همودیالیزی C هپاتیت

یهپاتیت C یکی از مشکلات عمده بهداشتی در سطح جهان می باشد. بنا به گزارش مرکز بهداشت جهانی، شیوع این بیماری در حدود 3 درصد می باشد و تقریبا صد و هفتاد میلیون نفر از جمعیت جهان به این ویروس آلوده هستند.
بیماران دارای نارسایی کلیوی که تحت درمان با همودیالیز قرار دارند در خطر ابتلاء به عفونت های مختلف از جمله هپاتیت C می باشند. اختلال سیستم ایمنی ناشی از اورمی و انتقال آلودگی در حین درمان های حمایتی صورت گرفته مانند تزریق خون در بیمار دچار کم خونی و استفاده مشترک و عدم ضدعفونی صحیح دستگاه های همودیالیز، سبب افزایش امکان انتقال بیماری هایی چون هپاتیت C می گردد.
بررسی سطح سرمی آنزیم های کبدی، بررسی مولکولی کیفی و کمی، تعیین ژنوتیپ ویروس، تکه برداری از کبد و بررسی سرولوژیک راه های آزمایشگاهی و بالینی مختلفی می باشند که به تشخیص، تعیین نوع و میزان پیشرفت بیماری کمک می کنند.
با توجه به عدم وجود واکسن خاص جهت پیشگیری و کنترل عفونت هپاتیت B مراقبت از بیماران در مقابل ابتلاء به این عفونت در کاهش میزان مرگ و میر آن ها تاثیر چشمگیری دارد. غربالگری بیماران از جهت ابتلاء به هپاتیت C در هنگام ورود به مرکز همودیالیز برای اولین بار و تکرار آن حداقل به صورت دو بار در سال به ویژه در بیمارانی که در گروه های پر خطر قرار می گیرند در کنترل و کاهش انتقال عفونت های بین بیماران موثر است. از سوی دیگر رعایت ضوابط بهداشتی بیمارستانی از قبیل رعایت عمومی بهداشت در بخش مورد نظر و به طور خاص ضدعفونی دستگاه دیالیز در پیشگیری از سرایت عفونت هپاتیت، نقش حیاتی دارد.
به منظور کاهش میزان انتقال به هپاتیت C بر آن شدیم تا با بررسی مروری موضوع، کمکی هر چند کوچک به این بیماران و به ویژه گروه های پرخطر جهت کاهش ابتلاء خود و اطرافیان نماییم.