بررسی تطبیقی ساختار و درون مایه ی لالایی های فارسی و عربی

لالایی ها نخستین پیمان آهنگین و شاعرانه میان مادر و کودک است که طیف های گوناگون از آرزوها، گلایه ها، و نیایش های مادرانه را درخود دارد و سینه به سینه از نسل های گذشته به امروز رسیده است. با وجود گذشت زمان این نوع ادبی تازگی خود را حفظ کرده، به گونه ای که هیچ نوع ادبی دیگر نتوانسته جایگزین آن شود. ویژگی دیگر لالایی این است که در همه ی ادبیات ها یافت می شود و مخصوص ادبیات کشوری خاص نیست، از آن جا که ادبیات تطبیقی میدانی گسترده برای کشف روابط پنهان میان ادبیات ملل گوناگون است؛ این مقاله برآن است تا لالایی های فارسی و عربی را مورد بررسی تطبیقی قرار دهد و به مهم ترین پیوندهای میان لالایی ها در هر دو ادبیات اشاره کند. پژوهش صورت گرفته نشان می دهد که ایجاد آرامش با تکرار مداوم ریتم های خوشایند واگوکردن آرزوها و دردها و رنج های مادران، زبان آموزی، اجتماعی کردن کودک و آموزش مفاهیم ارزشی جامعه، از مهم ترین عناصر پیوند بین لالایی ها در ادبیات فارسی و عربی است، هم چنین در هر دوی این لالایی ها اثر طبیعت به خوبی آشکار است و طبیعت متمایز این دو سرزمین رنگ و بوی متفاوتی به این ترانه ها بخشیده و نیز باور های دینی مشترک پیوندی ناگسستنی میان آن ها ایجاد کرده است.