تحلیل تطبیقی مزیت های نسبی و نابرابری اشتغال در نقاط شهری خراسان رضوی و نقاط شهری کشور

هدف تحقیق بررسی تحلیلی تطبیقی مزیت های نسبی و نابرابری اشتغال میان نواحی شهری کل کشور و نواحی شهری استان خراسان رضوی است. در واقع سوال اصلی این است که فعالیت های پایه ای و غیرپایه ای در بخش ها و زیر بخش های اقتصادی نواحی شهری کشور و خراسان کدامند؟ با توجه به شرایط جغرافیایی متفاوت مناطق، مزیت های نسبی آنها تا چه حد مشابه یا متفاوت از هم می باشند؟ رویکرد حاکم بر این تحقیق، رویکردی توصیفی تحلیلی است و تاکید اصلی در گردآوری داده های تحقیق بر بهره گیری از روش های اسنادی بوده است. در بخش تحلیل اطلاعات نیز از مدل اقتصاد پایه، تکنیک ضریب مکانی و شاخص های نابرابری ویلیامسون و ضریب تغییرات استفاده گردید. یافته های حاصل از تحقیق بیانگر این است که بخش کشاورزی در 70 درصد نقاط شهری کشور و 82 درصد نقاط شهری خراسان رضوی دارای مزیت نسبی می باشد. در بخش صنعت نقاط شهری کشور نسبت به نقاط شهری خراسان رضوی از مزیت های نسبی بالاتری برخوردار بوده اند. اما در بخش خدمات نقاط شهری خراسان رضوی نسبت به نقاط شهری کل کشور از مزیت های نسبی بالاتری برخوردار بوده اند. در بخش فعالیت های نامشخص و اظهار نشده نقاط شهری خراسان رضوی نسبت به نقاط شهری کل کشور از مزیت نسبی بالاتری برخوردار بوده است. غلبه فعالیت های این بخش، نشان از عدم توانایی بخش های رسمی فعالیت برای جذب شاغلان دارد که باعث می گردد این شاغلان به ناچار جذب فعالیت های نامشخص، غیررسمی و حتی بزهکارانه و غیرقانونی شوند. تحلیل نابرابری اشتغال نشان داد که اولا مقدار کلی نابرابری در میان مناطق شهری کل کشور نسبت به نقاط شهری خراسان رضوی بسیار بیشتر می باشد. ثانیا روند نابرابری ها در بین دو دهه 75-85 در نقاط شهری کشور و استان، نه تنها کاهش نیافته است، بلکه این روند بیشتر نیز گردیده است.