تاثیرآموزش مبتنی بر راهبردهای خودتنظیمی بر فعالیت فیزیکی زنان مبتلا به دیابت نوع2

یکی از مهم ترین عوامل ایجاد، حفظ و ارتقای سلامت، فعالیت فیزیکی منظم است که در زنان دیابتی به دلیل شیوع زیاد چاقی، میزان فعالیت فیزیکی کافی نمی باشد. تعیین تاثیر آموزش مبتنی بر راهبردهای خودتنظیمی بر فعالیت فیزیکی زنان مبتلا به دیابت نوع 2 پژوهش حاضر کارآزمایی شاهددار تصادفی بود که 82 نفر از زنان دیابتی نوع 2 انتخاب و به صورت تصادفی به گروه های مداخله و کنترل تخصیص یافتند. ابزار گردآوری داده ها؛ پرسشنامه های سنجش آگاهی، هدف گذاری، برنامه ریزی و فعالیت فیزیکی بود. مداخله آموزشی در 7 جلسه 60 دقیقه ای با راهبردهای هدف گذاری و برنامه ریزی برای فعالیت فیزیکی و خودارزیابی رفتار اجرا شد. ارزشیابی برنامه آموزش در هنگام شروع و بلافاصله پس از مداخله و در مرحله پیگیری انجام گرفت و داده ها با نرم افزار SPSS ویرایش 5/11 در سطح 05/0>P با آزمونهای تحلیل واریانس مشاهدات تکراری، تی مستقل و زوجی بررسی شدند.
میانگین سن شرکت کنندگان مطالعه 26/6±07/49 سال بود. در گروه مداخله؛ در دوره های ارزشیابی مداخله، تفاوت معناداری در هدف گذاری (001/0>P)، برنامه ریزی (008/0>P)، آگاهی (001/0>P) و فعالیت فیزیکی (004/0>P) مشاهده شد. همچنین در قند خون ناشتا (از 38/46±78/164 به 55/37±73/150، 019/0>P) و شاخص توده بدنی (از 93/9±43/70 به 62/6±39/68، 001/0>P) کاهش معناداری در مرحله پیگیری در مقایسه با قبل از مداخله وجود داشت که در گروه کنترل مشاهده نشد.
مداخله آموزشی با بکارگیری راهبردهای خودتنظیمی، باعث افزایش فعالیت فیزیکی، بهبود قندخون و شاخص توده بدنی در زنان دیابتی نوع 2 می شود.