اثر بخشی متوترکسایت در درمان بیماران پلی میالژیا روماتیکا

مصرف طولانی مدت استروئیدها همواره در کنترل بیماران پلی میالژیا روماتیکا مد نظر بوده است. به علت عوارض طولانی مدت استروئیدها، که شایع و غیر قابل اجتناب می باشند، اخیرا مصرف هم زمان داروهای گیرنده استروئید نقش حیاتی در درمان این بیماران پیدا کرده اند. هدف مطالعه فعلی مقایسه اثر بخشی و ایمنی مصرف هم زمان متوترکسایت (MTX) و پردنیزولون در مقابل مصرف پردنیزولون به تنهایی در بیماران پلی میالژیا روماتیکا می باشد.
58 بیمار با تشخیص جدید پلی میالژیا روماتیکا به ترتیب مراجعه و به صورت تصادفی در دو گروه درمان (متوترکسایت هم راه با پردنیزولون) یا گروه کنترل (پردنیزولون) قرار گرفتند. در شروع درمان جهت هر دو گروه پردنیزولون 15 میلی گرم، اسید فولیک 1 میلی گرم و کلسیم دی 1000 میلی گرم روزانه و در گروه درمان متوترکسایت خوراکی با دوز واحد 10 میلی گرم در هفته تجویز شد. با توجه به معاینات دوره ای بیماران، تا پایان 44 هفته پردنیزولون کاهش و یا قطع شد. از معیارهای اصلی پی گیری شده در این مطالعه 44 هفته ای، میزان خاموشی بیماری (Remission rate)، و نیز معیارهای ارزیابی فعالیت بیماری مثل سرعت سدیمان خون (ESR) و پروتئین واکنشی سی (CRP) بودند.
از 58 بیمار که وارد مطالعه شدند 47 بیمار مطالعه را کامل کردند (24درمان-23 کنترل). در این پی گیری 44 هفته ای متوسط ESR به طور بارزی در گروه درمان در مقایسه با گروه کنترل کاهش داشت (002/0=P). در متوسط CRP (312/0=P) و نیز مقایسه اولین و آخرین CRP (356/0=P) اختلاف بارزی وجود نداشت. آنالیزهای بعدی در هفته 44 پی گیری نشان دهنده میزان خاموشی بالاتری در بیماران گروه درمان نسبت به کنترل بود (006/0=P). البته میزان عود (Relapse) در هر دو گروه مشابه بود (917/0=P). در پایان 44 هفته اختلاف بارزی در دوز کلی استروئید مصرفی بیماران در دو گروه وجود داشت، به طوری که متوسط دوز پردنیزولون در گروه درمان و کنترل به ترتیب mg 00/3225±66/162 و mg 85/3715±14/136 بود با توجه به میزان خاموشی بالاتر و نیز کاهش بیش تر فعالیت بیماری و مصرف کم تر دوز کلی استروئید استفاده شده در گروه درمان در مقایسه با گروه کنترل، شروع هم زمان متوترکسایت با پردنیزولون در بیماران جدید پلی میالژیا روماتیکا توصیه می شود