پلی نوروپاتی قرینه انتهایی دیابتی: نقش معاینه بالینی در غربال گری

این مطالعه با هدف تعیین فراوانی پلی نوروپاتی قرینه انتهایی و نقش معاینه بالینی در تشخیص نوروپاتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 انجام گرفته است.

در این مطالعه مقطعی که در سال های 1389-1388 انجام شد تعداد 107 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 با پرسش نامه میشیگان، مورد بررسی قرار گرفتند. این پرسش نامه شامل دو بخش مصاحبه و معاینه بالینی می باشد. مصاحبه شامل علائم حسی مثبت و منفی، ضعف، کرامپ عضلانی و تشخیص قبلی نوروپاتی دیابتی و معاینه بالینی شامل مشاهده ظاهر پا، زخم، رفلکس آشیل، درک ارتعاش و وضعیت حسی پا با استفاده از مونوفیلامنت بود.

72 زن و 35 مرد مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سن بیماران و طول مدت ابتلا به دیابت به ترتیب (2/10±) 6/57 و (3/7±) 2/10 سال بود. فراوانی نوروپاتی بر اساس معاینه بالینی 5/78% بوده است. رفلکس آشیل در 67% از بیماران در هر دو پا وجود نداشت، درک ارتعاش در 25% از بیماران مختل بود در حالی که تست مونوفیلامنت در 86% از بیماران در هر دو پا نرمال بود.

نتایج نشان دهنده نقش کلیدی معاینه بالینی در تشخیص نوروپاتی قرینه انتهایی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 می باشد. بالا بودن فراوانی نوروپاتی در بیماران مبتلا به دیابت اهمیت غربال گری سالانه، ارزیابی بیش تر، برنامه ریزی و مدیریت را در این بیماران در کلینیک پای دیابتی بیش از پیش آشکار می سازد ولی به دلیل نرمال بودن مونوفیلامنت در اکثریت بیماران حساسیت این روش در غربال گری نوروپاتی دیابتی مورد سئوال می باشد