بررسی ارتباط بین خودباوری مدیران پرستاری با رضایتمندی بیماران در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی تهران

خودباوری یک پندار روانشناختی است که در طول دوران رشد در وجود هرکس شکل می گیرد و به سادگی و سرعت قابل تغییر نیست. هدف از این مطالعه ارزشیابی خودباوری مدیران پرستاری در بیمارستانهای دانشگاه علوم پزشکی تهران و رابطه آن با رضایتمندی بیماران بود.
بر طبق یک مطالعه مقطعی، 400 نفر(شامل 200 مدیر پرستاری و 200 بیمار) از بخشهای مختلف بیمارستانهای دانشگاه علوم پزشکی تهران مورد مصاحبه قرار گرفتند. با استفاده از پرسشنامه های استاندارد، میزان خودباوری مدیران پرستاری و رضایت عمومی بیماران مورد بررسی قرار گرفت. داده ها پس از ورود به نرم افزار آماری Stata با استفاده از آزمونهای ناپارامتری آنالیز واریانس و ضریب همبستگی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و 05/0>P بعنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد.
از میان 200 مدیر پرستاری مورد مطالعه، 58 نفر(29%) مرد و 142 نفر(71%) زن بودند. میانگین و انحراف معیار امتیاز خودباوری مدیران پرستاری 8/19±9/134 بدست آمد همچنین از 200 بیمار مورد مطالعه، 81(5/40%) مرد و 118(5/59) زن بودند. میانگین و انحراف معیار امتیاز رضایت بیماران برابر 2/18± 57 بدست آمد که سطح تحصیلات(005/0=P) و وضعیت بیمه(0001/0

نتیجه گیری

یافته های این مطالعه نشان داد که مدیران پرستاری زن، نسبت به همکاران مرد خود، خودباوری کمتری دارند. خودباوری مدیران پرستاری باعث کاهش رضایتمندی بیماران می گردد.