کارآیی و عوارض بستن دیستال ورید در فیستول های شریانی وریدی ناحیه چین آرنج در مقایسه با عدم بستن آن در بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیوی

بهترین روش دستیابی عروقی برای همودیالیز فیستول شریانی وریدی می باشد. روش های متعددی از جمله آناستوموز پهلو به پهلو در ناحیه آنته کوبیتال برای ایجاد فیستول وجود دارد. هدف از مطالعه حاضر مقایسه کارآیی و عوارض بستن و نبستن دیستال ورید در فیستول های شریانی وریدی در ناحیه آنته کوبیتال در بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیه می باشد.
در این کارآزمایی بالینی شاهددار تصادفی، 63 بیمار که برای تعبیه فیستول شریانی وریدی (AVF) در ناحیه انته کوبیتال مراجعه کرده بودند، بررسی شدند. در گروه اول (30=n) پس از تعبیه دیستال ورید بسته شد و در گروه دوم (33=n) بسته نشد. تمامی بیماران یک و 60 روز بعد از عمل از نظر کارکرد و بروز عوارض شامل پر فشاری وریدی و سندرم دزدی شریانی مورد بررسی قرار گرفتند.
قابلیت دیالیز بعد از عمل در 1/84% از بیماران فراهم شد که سهم گروه با لیگاتور دیستال 7/86% و گروه بدون لیگاتور 8/81% بود. تفاوتی بین دو گروه از نظر ورید پروگزیمال و سرعت جریان خون در فیستول وجود نداشت. هیپرتانسیون وریدی در گروه های با و بدون لیگاتور به ترتیب در 3/23% و 4/42% خفیف، در 3/3% و 1/6% متوسط بود (2/0=P). دزدی شریانی در گروه های با و بدون لیگاتور به ترتیب در 7/6% و 1/9% روی داده بود(9/0=P).
علیرغم موارد هیپرتانسیون وریدی و دزدی شریانی پائین تر و قابلیت دیالیز بالاتر در گروه با لیگاتور دیستال ورید، از نظر آماری تفاوتی بین دو گروه وجود نداشت.