مقایسه آزمایشگاهی دقت تشخیصی دو روش رادیوگرافی عادی و دیجیتال در تحلیلهای خارجی ریشه

از آنجا که تحلیل خارجی ریشه در کلینیک قابل تشخیص نیست، بررسی رادیوگرافیک در تشخیص آن از اهمیت زیادی برخوردار است. هدف این مطالعه مقایسه کارایی تشخیص رادیوگرافی معمولی با رادیوگرافی دیجیتال در کشف تحلیل خارجی ریشه می باشد. در این مطالعه آزمایشگاهی، 39 دندان شامل ده دندان قدامی -شش کانین -هشت پرمولر-پنج مولر بالاو ده مولرپایین) خارج شده انتخاب شدند. به جز ریشه پالاتال مولرهای بالا، تمام ریشه ها به دو قسمت کرونالی و اپیکالی تقسیم و نیمی از این نواحی به عنوان گروه شاهد در نظر گرفته شد و در نیمه دیگر به طور تصادفی حفراتی با فرزهای روند 2/1،2و 4 در سطح باکال ایجاد گردید. از هر دندان در سیستم دیجیتال CCD و فیلم رادیوگرافی (با سرعت (E گرافی تهیه شد. رادیوگرافی ها یک بار با زاویه افقی صفر و یک بار با زاویه افقی بیست درجه تهیه شدند. در نهایت شش دسته تصویر شامل تصاویر رادیوگرافی معمولی با زاویه افقی صفر و بیست درجه، رادیوگرافی دیجیتال با زاویه افقی صفر و بیست درجه و تصاویر رادیوگرافی دیجیتال با بهبود تصویر با زاویه افقی صفر و بیست درجه توسط سه مشاهده گر، شامل دو متخصص رادیولوژی دهان و فک و یک اندودنتیست ارزیابی شد. رادیوگرافی های معمولی با ذره بین با بزرگنمایی دو مشاهده شدند. یافته های حاصله توسط آزمون نسبتها مورد تحلیل آماری قرار گرفت. بیشترین حساسیت مربوط به رادیوگرافی معمولی با بزرگنمایی دو بود. در بین حساسیت روش های رادیوگرافی دیجیتال و رادیوگرافی دیجیتال با امکان بهبود تصویر تفاوت محسوسی دیده نشد. بیشترین ویژگی مربوط به رادیوگرافی معمولی با بزرگنمایی دو و رادیوگرافی دیجیتال با امکان بهبود تصویر در مرتبه بعدی بود. مزیالی کردن اشعه باعث افزایش حساسیت و کاهش ویژگی در هر سه تکنیک شد. با مزیالی کردن اشعه دقت تشخیص روش های رادیوگرافی دیجیتال افزایش یافت اما در دقت تشخیص دو روش دیگر بهبودی حاصل نشد. میزان توافق بین روش های رادیوگرافی دیجیتال و رادیوگرافی دیجیتال با امکان بهبود تصویر بیشتر بود. (68/0= K) در تشخیص تحلیل خارجی ریشه کارایی رادیوگرافی معمولی با بزرگنمایی دو بیشتر از رادیوگرافی های دیجیتال است.