تاثیر اتوفاژی بر بقای سلول های بنیادی مزانشیمال پس از مواجهه با استرس های اکسیداتیو

بررسی ها نشان داده که سلول های بنیادی مزانشیمال (MSC) در مدت زمان کوتاهی پس از پیوند می میرند، که به دلیل شرایط نامطلوب ریز محیط پیوندی در اثر افزایش عوامل استرسی، به ویژه استرس های اکسیداتیو، هایپوکسی و فقر غذایی می باشد. به دلیل اهمیت موضوع، در این مطالعه اثر اتوفاژی بر بقای سلول های بنیادی مزانشیمال پس از مواجهه با استرس اکسیداتیو(2 O 2 H) بررسی شد.
در یک مطالعه تجربی، سلول های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان MSCs)) با استفاده از فایکول جداسازی و پاساژ سلولی چهارم انتخاب شد. وجود اتوفاژی از طریق شناسایی LC3 (از اجزای اصلی اتوفاگوزوم) با ترانسفکشن وکتور حاوی GFP-LC3 به MSCs بررسی گردید. راپامایسین جهت القای اتوفاژی و تری متیل آدنین(MA 3) جهت مهار اتوفاژی به محیط کشت MSCs افزوده شدند. پس از طی دوره انکوباسیون، MSCs با غلظت های کشنده از 2 O 2 H مواجه و میزان بقای این سلول ها با روش MTT Assay ارزیابی شد.
نتایج نشان داد که القای اتوفاژی در MSCs موجب افزایش حساسیت در برابر استرس های اکسیداتیو و مهار اتوفاژی باعث افزایش مقاومت MSCs نسبت به استرس های اکسیداتیو و افزایش میزان بقای MSCs در مقایسه با سلول های کنترل شد.
در این مطالعه نشان داده شد که مهار اتوفاژی در MSCs می تواند به میزان قابل توجهی بقای سلولی را در برابر استرس های اکسیداتیو بهبود بخشد. در نتیجه استفاده از مهارکننده های اتوفاژی از قبیل MA 3 در پیوند MSCs ممکن است در آینده ای نزدیک، یک راه کار برای افزایش کارآمدی سلول درمانی را فراهم کند.