خودکارآمدی در انجام فعالیت فیزیکی بیماران نارسایی قلبی: مقاله مروری

علایم فیزیکی بیماران نارسایی قلبی اغلب با کیفیت پایین زندگی این بیماران مرتبط است. تصور بر این است که بدتر شدن تدریجی در توانایی انجام فعالیت های روزانه و کاهش تحمل فعالیت فیزیکی منجر به افزایش نشانه ها در این بیماران می شود. فعالیت فیزیکی و ورزش می تواند ظرفیت عملکردی این بیماران را بهبود بخشد و نشانه های مربوط به بیماری را مرتفع نماید. به همین علت، ورزش به عنوان مکمل درمان های دارویی برای این بیماران توصیه می شود. در مطالعات گذشته، مداخلات مبتنی بر بهبود کارآمدی فرد مورد بحث بوده است. هدف از مطالعه مروری حاضر، این بود که به نقش خودکارآمدی به عنوان مهم ترین سازه تئوری شناختی اجتماعی و عوامل موثر بر آن در فعالیت فیزیکی بیماران نارسایی قلبی بپردازد.در ابتدا 5 پایگاه اطلاعاتی الکترونیکی برای شناسایی و جستجوی واژه های خودکارآمدی، نارسایی قلبی مزمن، نارسایی قلبی، و نارسایی احتقانی قلب و بازتوانی، فعالیت فیزیکی و ورزش در محدوده ماه اگوست 1992 تا 2012 استفاده شد. از نوشته های خاکستری و مروری نیز به منظور وارد نمودن تمام مطالعات مرتبط استفاده شد. بر اساس استراتژی جستجو و معیارهای در نظر گرفته شده، 12 مقاله در این مطالعه مورد بررسی قرار گرفت. مهم ترین عامل موثر برای انجام ورزش و فعالیت فیزیکی منظم بیماران نارسایی قلبی خودکارآمدی آنان است. علاوه بر اثر پیش گویی خودکارآمدی، این سازه در تبعیت بیماران از فعالیت فیزیکی نیز نقش مهمی را ایفا می کند. یافته های این مطالعه استراتژی های مهم برای افزایش خودکارآمدی بیماران و در نتیجه تبیعیت بیشتر آنان را انجام درست رفتار، تجربه جانشینی، ترغیب کلامی و برانگیختگی احساسات شناسایی کرد. تعدادی از مطالعات، ارتباط قوی خودکارآمدی با فعالیت فیزیکی انجام شده در بیماران نشان را دادند. شواهدی از چند مطالعه کارآزمایی نشان می دهد که ترکیب تئوری خودکارآمدی با طراحی مداخلات فعالیت فیزیکی در این بیماران سودمند است. علاوه براین، مداخلات فعالیت فیزیکی که مبتنی بر درک خود و خودکارآمدی ورزشی است، می تواند اثر بسزایی در اطمینان فرد از شروع آن و درنتیجه، بهبود علایم بیماری داشته باشد. در نهایت، چنین مداخلات خودکارآمدی باید به شکل گسترده تری به ویژه در تغییر رفتار بیماران مورد آزمایش قرار گیرد.