سازگاری شناختی بیماران دیابتی نوع 2 مراجعه کننده به بیمارستان های تابعه دانشگاه علوم پزشکی تهران در تبعیت از درمان

دیابت نوع 2 به عنوان شایع ترین بیماری متابولیک با عوارض فراوان است و تبعیت از درمان در بهبود پیامدهای سلامتی این بیماران نقش به سزایی دارد. این پژوهش، با هدف بررسی سازگاری شناختی در تبعیت از درمان در بیماران دیابتی نوع 2 و تعیین عوامل موثر بر این سازگاری طراحی و انجام شد.

این پژوهش یک مطالعه توصیفی- تحلیلی بود که در سال 1391 انجام شد. جامعه پژوهشی در این مطالعه، بیماران دیابتی نوع 2 مراجعه کننده به بیمارستان های تابعه دانشگاه علوم پزشکی تهران، حجم نمونه 480 نفر و نمونه گیری به روش تصادفی ساده با نمونه های در دسترس انجام شد. سازگاری شناختی در تبعیت از درمان بیماران دیابتی نوع 2 با استفاده از پرسش نامه دو قسمتی شامل اطلاعات دموگرافیک و مرتبط با بیماری و سازگاری شناختی بر اساس مقیاس پنج درجه ای لیکرت اندازه گیری شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 5/11 با استفاده از آزمون های 2χ و مدل رگرسیون لجستیک مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. سطح معنی داری در این مطالعه 05/0 بود.

جنسیت (001/0 = P)، وضعیت تاهل (001/0 > P)، سال های ابتلا به بیماری دیابت (001/0 > P)، وضعیت شغلی (001/0 > P)، سطح تحصیلات (001/0 > P)، سابقه خانوادگی مثبت دیابت (001/0 = P)، گروه های سنی (001/0 > P)، وضعیت درآمد (001/0 > P)، بیماری های زمینه ای همراه (02/0 = P) و HbA1C (001/0 > P) با سازگاری شناختی در تبعیت از درمان دیابت ارتباط آماری معنی داری داشتند. در مدل رگرسیون لجستیک هم عوامل سن، وضعیت تاهل، درآمد، سابقه ابتلا به دیابت، وجود بیماری های زمینه ای همراه و سال های سپری شده با دیابت و HbA1C شانس سازگاری بالا و معنی داری داشت.

با عنایت به تاثیر عوامل دموگرافیک و بالینی در میزان سازگاری شناختی در تبعیت از دیابت، ضرورت انجام مداخلات ارتقای سلامت مبتنی بر تئوری های سازگاری اجتناب ناپذیر بود.