شناسایی مشکلات و محدودیت های فعالیت های نظام ترویج کشاورزی از دیدگاه کارشناسان ترویج کشاورزی(مطالعه موردی حوزه ستادی وزارت کشاورزی و مرکز استان قم)

ترویج در ایران با حدود 60 سال سابقه فعالیت هنوز دارای برخی مشکلات و موانع است، به گفته پژوهشگران در طی این سال ها ارایه خدمات به کشاورزان موفق و رضایت بخش نبوده است. با توجه به مشکلات موجود، شناسایی و بررسی همه جانبه این مسایل در جهت اصلاح وضع موجود امری ضروری و اجتناب ناپذیر است. از این رو هدف پژوهش حاضر، شناسایی و اولویت بندی مشکلات نظام ترویج کشاورزی است. روش تحقیق از نوع پیمایشی بوده و نمونه آماری آن 117 نفر از کارشناسان ترویج کشاورزی بوده اند که به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفته اند. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه ای بوده که پایایی و روایی محتوا یی آن با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ (92/.) و پانل متخصصان تایید شده است. نتایج تحقیق نشان داد که مهم ترین مشکلات نظام ترویج کشاورزی به ترتیب اولویت، مشکلات مربوط به تحقیقات (منطبق نبودن تحقیقات با مشکلات و نیاز های روزمره کشاورزان)، مدیریت منابع انسانی (سطح پایین انگیزش و مسئولیت پذیری پرسنل ترویج)، اداری (تبعیض حقوقی کارکنان ترویج به نسبت سایر دستگاه های اداری)، توسعه منابع انسانی (عدم تطابق برنامه های درسی دانشکده های کشاورزی با نیاز روز)، اجرایی(کمبود بودجه)، اجتماعی (مهاجرت جوانان تحصیلکرده روستایی به شهرها) و فیزیکی (پراکندگی مزارع) می باشد.