تاثیر فرسودگی شغلی بر حمایت اجتماعی و عزت نفس پرسنل بهداشتی درمانی شهرستان یزد

امروزه یکی از عوامل اساسی در کاهش کارایی و از دست رفتن نیروی انسانی، فرسودگی شغلی کارکنان است. این معضل علاوه بر بروز اثرات نامطلوب جسمی، عوارض نامطلوب روانی نیز به همراه دارد. این پژوهش به منظور تعیین تاثیر فرسودگی شغلی بر حمایت اجتماعی و عزت نفس در پرسنل بهداشتی درمانی یزد انجام گرفت.
در این مطالعه توصیفی تحلیلی که به روش مقطعی انجام شد 130 نفر از پرسنل که به روش نمونه برداری خوشه ایو تصادفی ساده انتخاب شدند پرسشنامه (فرسودگی شغلی، عزت نفس آیزنگ و حمایت اجتماعی کاسدی) را تکمیل نمودند. داده ها توسط نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شد.
2/96 درصد پرسنل عزت نفس بالا، 5/51 درصد حمایت اجتماعی بالا و در رابطه با ابعاد فرسودگی شغلی میانگین کفایت شخصی 726/8±78/31 از مجموع نمره48، میانگین خستگی هیجانی 624/12±53/26 از مجموع نمره 54 و میانگین مسخ شخصیت 444/5±70/5 از مجموع نمره 30 بود. بین ابعاد فرسودگی شغلی و متغیرهای جنسیت، سابقه کار، وضعیت تاهل، محل خدمت، نوع شغل و سابقه کار پرسنل ارتباط آماری معنی داری وجود داشت(05/0P<)، به طوری که مسخ شخصیت در آقایان و متاهلین و کارکنان مراکز شهری بیشتر از سایر کارکنان و خستگی هیجانی نیز در خانمها، افراد متاهل و کارکنان مراکز شهری بیشتر بود. کفایت شخصی نیز در کارکنان با سابقه، بیشتر از سایر پرسنل بود(05/0P<). حمایت اجتماعی با خستگی هیجانی همبستگی معنی دار و معکوس نشان داد (001/0 P<و 294/0-r=)، به طوری که هر چه میزان حمایت اجتماعی بیشتر بود خستگی هیجانی کمتر بود.
با توجه به ارتباط فرسودگی شغلی و میزان حمایت اجتماعی، کاهش عوامل تنش زا و افزایش رضایت کاری در پرسنل از طریق بهبود شرایط محیط کارمی بایست مورد توجه مسئولان قرار گیرد.