مقایسه تثبیت خارجی با میله های داخل کانالی قابل انعطاف در درمان شکستگی های باز درجه سه استخوان های بلند اندام تحتانی کودکان

پیش

بیشتر شکستگی های باز اطفال در اثر صدمات با انر‍ژی بالا رخ می دهند و درمان نامناسب می تواند با عوارضی همراه باشد. هدف از این مطالعه مقایسه نتایج دو روش درمانی تثبیت خارجی و میله داخل کانالی قابل انعطاف در این شکستگی ها بود.

در این مطالعه گذشته نگر، 42بیمار با 45 شکستگی باز فمور یا تیبیا که با یکی از دو روش تثبیت خارجی (24 مورد) یا میله داخل کانالی (21 مورد) و در برخی موارد روش ترکیبی با پین درمان شده بودند، مقایسه شدند. نتایج از نظر عفونت، جوش خوردن، بدجوش خوردن و شکستگی مجدد بررسی گردید. مدت زمان پیگیری یک سال بود.

میانگین زمان جوش خوردگی در گروه تثبیت خارجی 8/3ماه و گروه میله 6/3 ماه بود (05/0 p ≥). از نظر میزان عفونت محل شکستگی بین دو گروه تفاوت معنی دار وجود نداشت. عفونت دور پین در 5 مورد از گروه تثبیت خارجی مشکل ساز بود و در گروه میله یک مورد بورسیت دردناک در محل ورود میله داشت. در گروه تثبیت خارجی 4 مورد شکستگی مجدد در فمور رخ داد. در 10 بیمار با درمان ترکیبی پین با میله های داخل کانالی انعطاف پذیرعارضه ای مشاهده نگردید.

در شکستگی های نزدیک فیز، ثابت کننده خارجی یک روش موثر برای درمان قطعی؛ و میله داخل کانال نیز یک روش موثر در مقایسه با تثبیت خارجی در درمان شکستگی های باز بود که برخی عوارض ثابت کننده را نداشت. ترکیب پین با میله باعث پایداری بیشتر شکستگی می شود و با افزایش عوارض همراه نیست.