مقایسه اثرات ممانعت کنندگی کلرید پتاسیم، کلرید آمونیم و دی متیل پیرازول فسفات بر فرآیند نیتریفیکاسیون در خاک

نیتریفیکاسیون فرآیند اکسیداسیون میکروبی آمونیم به نیترات در خاک است که همراه با هدر رفت نیترات و آلودگی منابع آب و خاک می باشد. مواد شیمیایی ممانعت کننده فرآیند نیتریفیکاسیون اصولا جهت کاربرد در کشت محصولات باغبانی مخصوصا سبزیجات که عمدتا به صورت تازه مصرف می شوند و همچنین افزایش بازده کارآیی کودهای نیتروژنه توسعه یافته اند. کاربرد همزمان این ترکیبات با کودهای آمونیمی باعث تثبیت تغذیه آمونیمی و متعاقبا تجمع کم تر نیترات و اگزالات در سبزیجات و همچنین آلودگی کم تر آب های زیرزمینی می شود.
در این مطالعه کارآیی کلراید به دو شکل کلراید پتاسیم و کلراید آمونیم در مقایسه با 3و4-دیمتیل پیرازول فسفات (DMPP) به عنوان یک ممانعت کننده استاندارد نیتریفیکاسیون به صورت آزمایش گلدانی تحت شرایط کنترل شده مورد بررسی قرار گرفت.
نتایج نشان داد که DMPP به طور موثری از نیتریفیکاسیون در خاک در طول مدت آزمایش (هفت هفته) ممانعت نمود. از سویی دیگر کلراید به هر دو شکل کلرید آمونیم و کلرید پتاسیم در مقایسه با کنترل طی هفت هفته از شروع آزمایش، به طور معنی داری از نیتریفیکاسیون ممانعت نمود. اثرات ممانعت کنندگی کلراید رابطه مثبتی با غلظت های کاربردی کلراید داشت، به طوری که غلظت 500 میلی گرم بر کیلوگرم خاک ممانعت موثرتری را در مقایسه با غلظت های 250 و 100 میلی گرم بر کیلوگرم خاک طی یک دوره 5 هفته آزمایش باعث گردید. نتایج همچنین بیانگر آن است که جدا از ممانعت کننده های تجاری نیتریفیکاسیون، کلراید همچنین می تواند به طور معنی داری از اکسیداسیون میکروبی آمونیم در خاک ممانعت کند. لذا در مناطقی که کلراید مشکلی جهت خاک نمی باشد کاربرد فرم های کلریدی نیتروژن احتمالا بتوانند کارآیی کود نیتروژنه را به طور چشمگیری افزایش دهد.