القای دیابت نوع 2 تجربی با استفاده از روغن های زیتون و دنبه در موش صحرایی

استفاده ی زیاد از چربی در جیره ی غذایی سبب بروز مقاومت انسولینی می گردد. بنابراین، پژوهش حاضر به منظور ارایه ی مدل تجربی مناسبی از دیابت نوع دو و مقایسه ی توانایی روغن های زیتون و دنبه در القای مقاومت انسولینی انجام شد.
پژوهش در سه مرحله، هر بار با 15 سر موش صحرایی نژاد اسپراگ دالی انجام گردید. گروه های کنترل، روغن زیتون و روغن دنبه، به مدت سه هفته به ترتیب توسط جیره ی معمول موش صحرایی، جیره ی غنی شده با 31% روغن زیتون یا روغن دنبه، تغذیه (مرحله اول)، و سپس با تجویز داخل صفاقی 35 میلی گرم بر کیلوگرم استرپتوزوتوسین (مراحل 2 و 3) دیابتی شدند.
آزمون تحمل گلوکز خوراکی(OGTT) در مرحله ی اول بیانگر عدم تحمل گلوکز در هر دو گروه در مقایسه با گروه کنترل بود (05/0P<)، و در مرحله ی دوم مقدار افزایش سطح گلوکز خون در گروه روغن زیتون بیشتر بود. هر دو روغن به ویژه روغن زیتون مقادیر کلسترول تام و کلسترول LDL را افزایش دادند. سطح انسولین در گروه روغن دنبه، به ویژه پس از دیابتی شدن بیشتر از سایر گروه ها بود. بر اساس یافته های آزمون تحمل انسولین و یافته های HOMA-IR حساسیت به انسولین در هر دو گروه، به ویژه در گروه روغن دنبه کاهش یافت.
هر دو روغن دارای اثرات قابل توجهی بر سوخت و ساز بودند، ولی روغن زیتون بیشتر سبب اختلالات لیپید خون و روغن دنبه بیشتر سبب مقاومت نسبت به انسولین گردید. به نظر می رسد روغن دنبه مدل مناسب تری برای مطالعه ی اختلالات کربوهیدراتی دیابت نوع 2 و روغن زیتون مدل مناسب تری در ایجاد اختلالات لیپیدی و به احتمال زیاد سندرم متابولیک باشد.