برنامه ریزی حمل و نقل عمومی پایدار در شهرهای متوسط: مطالعه ی موردی سازمان اتوبوسرانی شهرستان بیرجند

سیستم حمل و نقل شهری به عنوان ارتباط دهنده فضا و فعالیت در یک نظام شهری محسوب می گردد. حمل و نقل همگانی بخشی اساسی از این سیستم می باشد که افزایش کارایی آن نقشی کلیدی در بهبود عملکرد حمل و نقل شهری ایفا می نماید. بهبود مطلوبیت حمل و نقل همگانی به خصوص سیستم اتوبوسرانی نه تنها از طریق ایجاد زیر ساختها مانند خطوط اختصاصی و مسیرهای ویژه ناوگان پیشرفته و ایستگاه های متناسب با انها امکان پذیر است بلکه با استفاده از برخی راهکارهای مدیریتی و بدون صرف بودجه ای چشمگیر می توان توانمندی سیستم اتوبوسرانی را ارتقا داد. در این مقاله ابتدا مباحث نظری حمل و نقل وسپس وضع موجود سیستم اتوبوسرانی شهر بیرجند شامل ناوگان و شبکه مورد بررسی قرار می گیرد و شاخص هایی به منظور ارزیابی کیفیت سرویس دهی سیستم اتوبوسرانی این شهر متناظر با مشکلات موجود و میزان آشنایی پرسنل سازمان اتوبوسرانی با آن مشکلات، معرفی می شوند. برخی از اطلاعات مربوط به طرح جامع حمل و نقل بیرجندکه در سال1378 توسط سازمان ترافیک مشهد اجرا شده، می باشد. سپس نتایج داده های حاصل از نظر سنجی که با استفاده از پرسشنامه های توصیفی که در دو گروه مسئولین و رانندگان صورت گرفت، مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرند، در نهایت با استفاده از نتایج این تحقیق راهکارهایی کلی مرتبط با سیستم جمع آوری کرایه، ارتقای سیستم اتوبوسها، اطلاع رسانی عمومی و بهبود ترافیک ارائه می گردد.