بررسی تاثیر استفاده هم زمان از تمرینات تکلیف محور و روش محدودیت درمانی اجباری بر روی عملکرد حرکتی اندام فوقانی بیماران همی پلژی بزرگسال

سکته مغزی یکی از شایع ترین بیماری های نورولوژیک تهدید کننده زندگی و مهم ترین علت ناتوانی افراد مسن است. بروز آسیب حرکتی در یک اندام فوقانی به عنوان اصلی ترین عامل وابستگی در فعالیت های روزمره زندگی به شمار می آید. هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر استفاده هم زمان از تمرینات تکلیف محور و روش محدودیت درمانی اجباری بر روی عملکرد حرکتی اندام فوقانی بیماران همی پلژی بزرگسال بود.
پژوهش حاضر از نوع مداخله ای بود و نمونه گیری به صورت در دسترس از کلینیک های کاردرمانی و مراکز توان بخشی استان قزوین انجام شد. 26 بیمار 65-40 ساله سکته مغزی انتخاب شده و 3 روزدر هفته به مدت 8 هفته یک ساعت در روز تمرینات تکلیف محور هم زمان با 5 ساعت محدود کردن اندام سالم را انجام دادند. ابزارهای ارزیابی مورد استفاده شامل آزمون های Fugl-Meyer و Action research arm به منظور بررسی عملکرد حرکتی اندام فوقانی بود. آزمون آماری Paired t جهت تحلیل داده ها مورد استفاده قرار گرفت. از نرم افزار SPSS نسخه 18 برای آنالیز داده ها استفاده گردید و سطح معنی داری 05/0در نظر گرفته شد.
ارزیابی ها نشان دهنده بهبود معنی دار عملکرد اندام فوقانی (05/0 > P) بعد از استفاده هم زمان از تمرینات تکلیف محور و روش محدودیت درمانی بود.
نتایج حاصل از تحقیق حاضر نشان داد که استفاده هم زمان از تمرینات تکلیف محور روش محدودیت درمانی می تواند روش موثری جهت بهبود عملکرد اندام فوقانی بیماران سکته مغزی باشد.
کلید واژه ها: تمرینات تکلیف محور، محدودیت درمانی اجباری، عملکرد اندام فوقانی، همی پلژی سکته مغزی یکی از شایع شایع ترین بیماری های نورولوژیک تهدید کننده زندگی و مهم مهم ترین علت ناتوانی افراد مسن است. بروز آسیب حرکتی در یک اندام فوقانی به عنوان اصلی اصلی ترین عامل وابستگی در فعالیت های روزمره زندگی به شمار می می آید. هدف از این پژوهش، بررسی تاثیراستفاده تاثیر استفاده هم زمان از تمرینات تکلیف محور و روش محدودیت درمانی اجباری بر روی عملکرد حرکتی اندام فوقانی بیماران همی همی پلژی بزرگسال بود.