بررسی ساخت شهری اصفهان در دوره صفویه از دیدگاه مکتب آرمان گرایی اکولوژیک

در طول تاریخ، تکامل و حیات شهر مدیون شکل گیری اندیشه های خاص در تفکرات سیاسی وایدئولوژیکی بشر و بهره گیری از نظرات و روش شناسی های خاص درایجاد جوامع، جهت آسودگی حیات انسانی بوده است. پیشنهاد نظریات متفاوت توسط اندیشمندان در دوره های مختلف به ایجاد طرح ها و الگوهای بسیاری برای ساماندهی فضای شهری منجر شده که شهر قدیمی اصفهان با پیشینه تاریخی غنی خود نیز از این موارد مستثنی نمی باشد.
در این مقاله با این فرض که اصفهان بر پایه ایدئولوژی آرمان گرائی وطبیعت گرائی در قالب مکتب آرمان شهر گرائی ایدئولوژیک شکل گرفته است به برشماری موارد کلیدی این مکتب در انطباق با ساخت شهری اصفهان پرداخته شده است.
در این پژوهش سعی شده است با روش های توصیفی، اسنادی و کاربرد ارقام وداده های کسب شده از منابع معتبر به تبیین این دید گاه پرداخته شود.
ماحصل این مقاله تاکید بر این موضوع است که اصفهان در زمان صفویه با تلفیقی از ایدئولوژی های زمانه، توسط شاه عباس وبا همراهی شیخ بهائی اوج شکوفائی ساخت شهری را در قالب یک آرمان شهر ایدئولوژیک به منصه ظهور می نهد. پایتخت صفویان با بهره گیری از تمامی ارکان موجود در مکتب آرمان گرائی ایدئولوژیک تا اندازه زیادی به مدینه فاضله که هدف نهائی تمامی مکاتب است نزدیک می شود.