رابطه ظرفیت نهادی و توسعه پایدار منطقهای

در طول دو دهه اخیر یعنی از سالهای اولیه دهه 1990، مفهومی عمده و مهم در چارچوب رویکرد نهادی به توسعه منطقهای ظهور یافته است که ظرفیت نهادی منطقه›ای می›باشد. این مفهوم شامل طیفی از مولفه ها در سطح فردی، سازمانی و گروهی بوده و در سال های اخیر از مفهومی تحلیلی به ابزاری تجویزی برای دستیابی به توسعه پایدار در سطوح محلی و منطقه ای تبدیل شده است.
در این مقاله با استفاده از روشهای کمی- پیمایشی و کیفی به بررسی ارتباط ظرفیت نهادی و توسعه پایدار منطقهای بر حسب میزان روی های شدن آن در تصمیمگیری ها، اقدامات و فعالیتهای نهادهای محلی پرداخته میشود. در این راستا جهت مشخص شدن میزان اثرگذاری ظرفیت نهادی بر توسعه پایدار منطقهای و نیز با توجه به ساختار متمرکز نظام اداره امور در ایران و جهت مشخص شدن اثر چنین نظام متمرکزی، وجود چنین رابطهای در سطوح محلی و منطقهای ایران با مطالعه موردی شهرستانهای بوکان و ارومیه در استان آذربایجان غربی مورد مطالعه و سنجش قرار گرفته است.
نتایج نشان داد که ارتباط معناداری بین ظرفیت نهادی و میزان روی های شدن توسعه پایدار وجود دارد و بر اساس نتایج تحلیل رگرسیون، روی های شدن توسعه پایدار با مولفه های 5گانه ظرفیت نهادی دارای 5/72 درصد همبستگی میباشد. علاوه بر آن نتایج مشخص شاخت که مولفه های تشکیلدهنده ظرفیت نهادی سهم متفاوتی در میزان روی های شدن توسعه پایدار داشتهاند؛ به طوریکه بر اساس نتایج تحلیل مسیر، مولفه های ترتیبات قانونی مناسب، یکپارچه بودن نهادها، توانایی نهادی، یادگیری و دانش به ترتیب با 604/0، 356/0، 354/0، 248/0 و 074/0 بر میزان روی های شدن توسعه پایدار اثرگذار بودهاند.