نمودگاری اسطوره ی خورشید در متون نظم پارسی

نقد کهن الگویی شعر پارسی از مقولاتی است که کمتر بدان پرداخته شده است. اسطوره ها که به باور پروفسور یونگ در ژرفنای ناخودآگاه آدمیان از حضوری فعال برخوردارند، در ادبیات و شعر، نقشی بس کارآمد دارند. اگر باور اغراق آمیز نورتروپ فرای، منتقد کانادایی مبنی بر یکی دانستن اسطوره و شعر را بپذیریم با تاملی نه چندان موشکافانه درکلام هنرمندان و اساتید متقدم، جنبش و جوشش واژگان را با چاشنی گرفتن از باورهای اسطوره ای نظاره گر خواهیم بود. نوشتار حاضر در پی ارائه ی این حقیقت که اسطوره، مایه ی اصلی صور خیال در شعر پارسی است به بررسی بن مایه های مربوط به اسطوره ی خورشید که از دیرینه خدایان انسان بدوی است در کلام شعرای پارسی زبان می پردازد