بررسی توان رقابتی و حمایتی تولید پنبه و برنج در استان گلستان

تولید هر محصولی در کشور باید علاوه بر سودآوری برای تولیدکنندگان آن، برای کشور نیز دارای سودآوری باشد و به عبارت دیگر هزینه ای که در کشور صرف تولید یک محصول می شود باید کمتر از هزینه مصروف برای واردات آن باشد که اگر چنین باشد کشور در کالای مذکور دارای سودآوری اجتماعی و مزیت نسبی است. در این مطالعه از روش ماتریس تحلیل سیاستی (PAM) و شاخص هزینه منابع داخلی (DRC) برای محاسبه مزیت نسبی استفاده شده است. برای بررسی سیاست های حمایتی از محصول برنج و پنبه استان گلستان از شاخص های محاسباتی ماتریس تحلیل سیاستی بهره گرفته شده است. نتایج این تحقیق وضعیت مناسبی را از نظر مزیت نسبی و توان تولیدکنندگان برنج و پنبه دیم در استان گلستان نشان می دهد. از منظر مزیت نسبی بیشترین مزیت نسبی مربوط به برنج دانه متوسط پر محصول (67/0(DRC= و پس از آن به ترتیب مربوط به دانه متوسط مرغوب (72/0(DRC=، پنبه دیم (72/0(DRC=، دانه بلند پر محصول (73/0(DRC= و دانه بلند مرغوب (75/0(DRC= می باشد. پنبه آبی استان گلستان با (61/1(DRC= فاقد مزیت نسبی است. همان طور که نشان داده شد در زمینه درآمدی و نهاده ای نیز به محصول برنج و پنبه آبی یارانه پرداخت شده و برآیند سیاست های داخلی در جهت حمایت از این محصولات بوده است. این در حالی است که برآیند سیاست های داخلی حکایت از عدم حمایت دولت در زمینه درآمدی و نهاده ای از محصول پنبه دیم استان گلستان دارد.