تجربه های شبه عرفانی و داروهای روان گردان از منظر روان شناختی

با تحقیق در باب داروهای فعال ساز روانی، علائق عرفانی به تجربه ی عرفانی گسترش یافته است. اعتقاد عمومی این بوده که چنین داروهایی برآورنده ی احوال عرفانی یا حالات اسکیزوفرنیک اند. گرچه میان این دو گونه حالت، شباهت های فیزیولوژیک یا پدیدارشناختی وجود دارد، ولی کارهای اخیر تفاوت هایی را نشان داده است. علاوه بر مراقبه و هیپنوتیسم، از داروها نیز می توان برای تغییر حالت هشیاری استفاده کرد. از روزگاران کهن، مردم از داروها برای تحریک شدن یا آرامش یافتن، خوابیدن یا بیدارماندن، وحدت بخشیدن به ادراک های عادی و یا برای ایجاد توهم استفاده کرده اند. واژه ی «دارو» در اشاره به هر ماده (به جز غذا) که به طور شیمیایی کارکرد ارگانیسم را تغییردهد، به کار می رود. داروهایی که بر رفتار، هشیاری، و یا خلق وخو تاثیر می گذارند «روان گردان» نامیده می شوند. اعم از داروهای غیرمجاز «خیابانی» از قبیل هرویین و ماری جوانآ و داروهای مجاز مانند آرام بخش ها و داروهای محرک، و همچنین داروهای آشنا از قبیل الکل، نیکوتین، و کافئین که در زمره ی این دسته از داروها به حساب می آیند.