سمیت سلولی بیلهر، بومادران و درمنه کوهی با استفاده از آزمون کشندگی آرتمیا اورمیانا میگوی آب شور

امروزه از ترکیبات سمی مشتق شده از گیاهان علیه میکروب ها و سلول های سرطانی استفاده می شود. هدف این مطالعه ارزیابی سمیت سلولی بیلهر، بومادران و درمنه کوهی با استفاده از آزمون کشندگی آرتمیا اورمیانا میگوی آب شور بود.
در این مطالعه تجربی، ابتدا گیاهان مورد مطالعه از استان کهگیلویه و بویراحمد جمع آوری و شناسایی شدند. قسمت های هوایی گیاهان تمیز و در هوای آزاد خشک شده و عصاره گیری به وسیله دستگاه سوکسله با حلال های مناسب انجام شد. تفریخ لارو با استفاده از سیست خریداری شده از ارومیه برای ارزیابی سمیت سلولی انجام گرفت. لاروهای زنده در مجاورت غلظت های مختلف عصاره ها قرار گرفتند و تعداد لاروهای زنده و مرده پس از 24 ساعت شمارش شدند. 50 درصد میزان کشندگی هر عصاره از طریق میانگین لاروهای زنده کنترل و مواجهه یافته ارزیابی شدند. داده ها با آزمون آماری پروبیت آنالیز، تجزیه و تحلیل شدند.
50 درصد میزان کشندگی برای عصاره های کلروفرمی بومادران (53/0± 8/67 میکروگرم بر میلی لیتر) هیدروالکلی بیلهر(6/0±5/76 میکروگرم بر میلی لیتر) و کلروفرمی درمنه (05/6±7/92 میکروگرم بر میلی لیتر) بود. بیشترین سمیت به ترتیب مربوط به عصاره کلروفرمی بومادران بود. میزان کشندگی رابطه مستقیمی با غلظت عصاره ها داشت.
طبق نتایج حاصل از آزمون کشندگی میگوی آب شور برای عصاره های مختلف گیاهان مورد مطالعه، بومادران، بیلهر و درمنه کوهی به ترتیب به عنوان سمی ترین گیاهان معرفی شدند. بنابراین این گیاهان ممکن است منبعی برای استخراج ترکیبات جدید با خواص بیولوژیکی باشند.