تاثیر دوره های زمانی مختلف تمرین استقامتی بر فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی سرم موش صحرایی

با توجه به اهمیت سیستم آنتی اکسیدانی و اثر آن بر واکنشهای زنجیره ای رادیکال های آزاد، هدف از انجام این تحقیق، تعیین تاثیر دوره های مختلف زمانی تمرین استقامتی بر میزان آنزیم های آنتی اکسیدانی سوپر اکسید دیسموتاز (SOD)، کاتالاز (CAT) و گلوتاتیون پر اکسیداز (GPX)سرم موشهای نر ویستار بود. بیشتر تحقیقات پیشین، اثر تمرینات سرعتی و شدید کوتاه مدت را بر آنزیم های آنتی اکسیدانی مد نظر قرار داده اند، در حالی که بررسی اثر سازگاری با تمرینات استقامتی با شدت متوسط، احتیاج به تحقیقات بیشتری دارد.
در این تحقیق تجربی 62 سر موش نر ویستار به طور تصادفی در سه گروه تجربی و سه گروه کنترل قرار داده شدند. گروه های تجربی به ترتیب 6، 9 و 12 هفته، و مدت 5 روز در هفته، بر روی تردمیل به تمرین پرداختند که از سرعت 10 متر در دقیقه و مدت 10 دقیقه تمرین در هر روز، به سرعت 25 متر در دقیقه و مدت 60 دقیقه در روز رسیدند. گروه های کنترل نیز سه روز در هفته با سرعت 10 متر در دقیقه و مدت 10 دقیقه روی تردمیل راه می رفتند. پس از تمرینات، موشها بیهوش شدند و نمونه های سرم از قلب آزمودنی ها جمع آوری گردید. سپس میزان فعالیت آنزیم های SOD،CAT وGPX در سرم به روش رنگ سنجی آنزیمی مورد اندازه گیری قرار گرفت. از آزمون t مستقل برای تحلیل فرضیات استفاده گردید (05/0α=).
داده های این تحقیق نشان داد که 6، 9 و 12 هفته تمرین استقامتی، تاثیری بر میزان آنزیم SOD و GPX سرم موشها نداشت، اما 9 هفته تمرین استقامتی میزان فعالیت آنزیم کاتالاز را به طور معنی داری افزایش داد (فعالیت آنزیم کاتالاز در گروه تجربی (U/mL) 43/2±09/24 و در گروه کنترل (U/mL) 81/3±76/18 مشاهده شد (05/0 (P≤.
احتمال دارد که افزایش معنی دار میزان فعالیت آنزیم کاتالاز پس از 9 هفته تمرین استقامتی با شدت 65% VO2max به دنبال افزایش تولید H2O2 در این مدت رخ داده باشد. از طرف دیگر، با ادامه تمرین به مدت 12 هفته، فعالیت این آنزیم مجددا به میزان سطوح اولیه خود بازگشت. از این رو می توان گفت که شاید افزایش مدت تمرین با شدت مذکور باعث بروز سازگاری در سیستم آنتی اکسیدانی شده و یا میزانهای طبیعی آنزیم های SOD و GPX کفایت لازم برای خنثی کردن واکنشهای اکسیداسیون را داشته اند.