تاثیر تمرینات مقاومتی- ویبریشن بر سندروم متابولیک، عوامل خطرزای قلبی و قدرت عضلانی بیماران دیابتی نوع دو

شیوه زندگی کم تحرک و کاهش قدرت عضلانی، معمولا در بیماران دیابتی نوع دو، موجب توسعه سندروم متابولیک و عوارض بیماری های قلبی- عروقی می شود. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی تاثیر یک دوره تمرینات ترکیبی مقاومتی- ویبریشن، بر عوامل متابولیک و خطرزای قلبی- عروقی و نیز قدرت عضلانی در بیماران دیابتی نوع دو انجام شد.
روش تحقیق: در این مطالعه کاربردی تعداد 23 بیمار دیابتی مرد در محدوده سنی 9/8 ± 51 سال، به دو گروه شاهد و تمرینات مقاومتی- ویبریشن تقسیم شدند. برنامه تمرینی، شامل دوازده هفته تمرینات ترکیبی بود که به صورت چهار جلسه در هفته (دو روز مقاومتی- دو روز ویبریشن)، بر روی هشت گروه از عضلات بزرگ بدن، در گروه تمرینی انجام شد. تمرینات مقاومتی با شدت 60-70% یک تکرار بیشینه و ویبریشن در فرکانس 30-35 هرتز انجام شدند. گروه شاهد، در هیچ یک از تمرینات شرکت نداشتند. میزان فشار خون سیستولیک و دیاستولیک، هموگلوبین گلیکوزیله، گلوکز خون، تری گلیسیرید، کلسترول تام، کلسترول HDL و LDL و نیز قدرت عضلات ناحیه زانو و بازو، با روش های معتبر، ارزیابی گردید. برای تعیین اثر تمرینات ترکیبی، از آزمون تی وابسته در سطح معنی داری 05/0 P< استفاده شد.
تمرین ترکیبی مقاومتی– ویبریشن، سبب کاهش معنی داری در گلوکز خون (01/0= P)، درصد هموگلوبین گلیکوزیله (01/0= P)، تری گلیسیرید (001/0= P)، کلسترول LDL (05/0= P)، فشار خون سیستولی (001/0= P) و دیاستولی (01/0= P) و افزایش معنی داری در کلسترول HDL (05/0= P) و قدرت عضلات پایین تنه (01/0= P) و بالاتنه (05/0= P) بیماران دیابتی نوع دو شد؛ در حالی که هیچ تغییر معنی داری در گروه شاهد مشاهده نشد (05/0 P<). همچنین مقایسه تفاوت بین میانگین های پیش و پس از آزمون در دو گروه تمرین– ویبریشن و شاهد، نشان داد که در تمامی متغیرهای فوق، تفاوت میانگین ها در گروه تمرین- ویبریشن معنی دار بود (05/0 P<).
دوازده هفته تمرینات مقاومتی- ویبریشن می تواند با درنظرگرفتن ملاحظات بالینی، برای بهبود عوامل خطرزای متابولیکی و قدرت عضلانی بیماران دیابتی نوع دو مطلوب باشد.