بررسی ارتباط عادت رشد ژنو تیپ های جو با عملکرد دانه و برخی صفات زراعی در منطقه سردسیر دیم مراغه

این مطالعه به منظور ارزیابی تیپ رشد 259 ژنوتیپ جو موجود در آزمایش‎های مقایسه عملکرد دیم ایستگاه تحقیقات کشاورزی دیم مراغه و بررسی ارتباط آن با برخی صفات زراعی (تعداد روز از کاشت تا ظهور سنبله و رسیدگی فیزیولوژیکی دانه، دوره پر شدن دانه، ارتفاع بوته، وزن هزار دانه و عملکرد دانه)، طی دو سال زراعی 1385-1383 انجام شد. ژنوتیپ‎های مورد بررسی بر اساس عادت های رشدی زمستانه (با فراوانی16/62%)، بینابین (با فراوانی44/15%) و بهاره (با فراوانی4/22%) تقسیم بندی شدند. آزمایش بصورت طرح بلوک‎های کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. نتایج مقایسات میانگین به روش t تعدیل شده (t) نشان داد که بین ژنوتیپ‎های با عادت رشد زمستانه و بینابین و هم‎چنین بین ژنوتیپ های زمستانه با بهاره از نظر عملکرد دانه در سطح احتمال 1% آماری وجود دارد، ولی تفاوت عملکرد دانه بین ژنوتیپ‎های با عادت رشد بینابین و بهاره معنی‎دار نبود. بیشترین میانگین عملکرد دانه متعلق به ژنوتیپ‎های بهاره (2893 کیلوگرم در هکتار) بود. ضریب همبستگی معنی‎دار و منفی بین عادت رشد با صفات عملکرد دانه و وزن هزار دانه و عملکرد با وزن هزاردانه در ارقام بهاره مشاهده شد. هم‎چنین ضرایب همبستگی بین عادت رشد با صفات تاریخ ظهور سنبله، تاریخ رسیدگی فیزیولوژیکی و ارتفاع بوته منفی و معنی‎دار بدست آمد که نشان‎دهنده پابلندی و دیررسی ژنوتیپ‎های بهاره بود. وجود همبستگی مثبت و معنی‎دار بین عملکرد دانه با ارتفاع بوته (531/0 =r) حاکی از بالا بودن عملکرد دانه در ژنوتیپ‎های پا بلند در شرایط خشکی پایان فصل رشد شایع در منطقه بود.