دقت اندازه گیری خطی عمودی مندیبل در تصاویر پانورامیک و توموگرافی

دقت اندازه گیری فک برای جراحی یا نصب ایمپلنت ها حائز اهمیت می باشد. رادیوگرافی های قبل از ایمپلنت بخش مهمی از ارزیابی های بالینی قبل از جراحی ایمپلنت به حساب می آیند. برای انتخاب محل باید ساختارهای آناتومی مهم مثل سوراخ منتال، کانال آلوئولار تحتانی، حفره بینی و سینوس ماگزیلا را در نظر بگیریم. شناخت دقت و اندازه گیری تکنیک های رادیوگرافی دارای اهمیت است. هدف این تحقیق، مقایسه اندازه گیری خطی عمودی مندیبولار در تصاویر پانورامیک و توموگرافی می باشد.
سه فرم مندیبل از جمجمه خشک شده فرد بزرگسال در این تحقیق مورد استفاده قرار گرفتند (مثلثی، مربع و بیضی). برای هر مندیبل، استنت جراحی با استفاده از آکریل شفاف استاندارد طلایی ساخته شد. یک لوله نازک در استنت ها در سه ناحیه قرار داده شد (اینسیزور، پریمولار و مولار) تاگاتا پرکا را تنظیم کنیم. سپس نمای پانورامیک و توموگرافی معمولی بدست آمد. چهار رادیولوژیست دهان و ماگزیلوفیشال بعد عمودی در توموگرافی پانورامیک و معمولی را اندازه گرفتند. در پایان هرمندیبل در بخش های مشخص شده برش داده شد و به وسیله یک اندازه گیری دیجیتال (استاندارد طلایی) اندازه گیری شد و با توموگرافی معمولی و نمای پانورامیک مقایسه شد. داده های حاصل با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 18 وt تست و ضریب همبستگی پیرسون و آزمون من-ویتنی غیرپارامتریک تجزیه وتحلیل شدند.
نتایج میانگین اختلافات بین میانگین مقادیر بعد پانورامیک و بعد عمودی خطی استاندارد طلایی در نواحی پریمولار و مولار بالای mm1 بوده است و در ناحیه اینسیزور بالای mm2 بوده است. میانگین اختلافات بین اندازه گیری های توموگرافی معمولی و استاندارد طلایی در هر سه ناحیه mm1 بوده است.
اندازه گیری خطی بعد عمودی در توموگرافی معمولی دقیق تر از پانورامیک بود. استفاده از یک لبه ایمنی mm 2 در ارزیابی جایگاه های ایمپلنت توصیه می شود. در ناحیه اینسیزور، شیوه های دیگر رادیوگرافی مثل CBCT پیشنهاد می شود.