مقایسه کاربرد ابزارهای انسجام در بیان نوشتاری دانش آموزان عادی و دارای اختلالات یادگیری فارسی زبان شهر تهران

 در پژوهش حاضر، بیان نوشتاری دانش آموزان عادی و دانش‌آموزان دارای اختلال یادگیری فارسی زبان شهر تهران با توجه به استفاده از ابزارهای مختلف انسجام مورد بررسی و مقایسه قرار گرفته است. 

 طرح تحقیق از نوع پژوهش های پس رویدادی (علی– مقایسه‌ای) است. رویکرد زبان شناسی اتخاذ شده رویکردی نقش گرا است و نظریه هلیدی و متیسون (2004) برای تحلیل داده های گرد آوری شده استفاده شده است. نمونه آماری مورد بررسی، 25 دانش آموز پسر دارای اختلال یادگیری و 25 دانش آموز پسر عادی 10 تا 12 ساله بودند. ابزار مورد استفاده، 3 خرده آزمون (خوانداری، تصویری، و شنیداری) محقق ساخته بود. 

 پس از استخراج فراوانی ابزار های مختلف انسجام، با استفاده از آمار توصیفی داده ها توصیف شدند و سپس با استفاده از تحلیل واریانس چندمتغیره معناداری اختلاف مشاهده شده بین دانش آموزان عادی و دانش آموزان دارای اختلال یادگیری مورد بررسی و تحلیل قرار گرفت. 

 نتایج نشان می دهد که در سطح 05/0 =αاختلاف مشاهده شده بین دو گروه در کاربرد همه انواع ابزارهای انسجام معنادار بوده است.